Αντιγόνη, 25 ετών, ξεκίνησα κάμπινγκ ελεύθερο με τους γονείς μου πριν 15 χρόνια περίπου.
Από το Λύκειο συνέχισα πλέον με παρέες και έκτοτε δεν έχω σταματήσει .
Πρώτη φορά πήγα οργανωμένο πέρσι, αλλά δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ένιωσα πιο πολύ σα να είμαι σε δωμάτιο, οπότε το ξαναγύρισα στο ελεύθερο από το ίδιο καλοκαίρι και συνεχίζω...
Ονειρεύομαι χειμερινό κάμπινγκ, και κάμπινγκ στο εξωτερικό! Δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχουν, απλώς δε μου πέρασαν από το νου.. Ώρα να το ψάξω!
Είμαι τυχερή γιατί ο σύντροφός μου, 36, λατρεύει το κάμπινγκ και βρήκα την υγειά μου! (η προηγούμενη σχέση μου το απεχθανόταν, οπότε πήγαινα για 4 χρόνια μόνο με φίλες και παρέες-πάλι καλά!) και θα ήθελα και τα παιδιά μου κάποτε να περάσουν τα καλοκαίρια τους από μικρά κάτω από ένα δέντρο βρέχοντας τα πόδια τους σε ένα ποτάμι ή τρέχοντας σε μια παραλία. Είναι μικρόβιο! Τρόπος ζωής... Πολύ χαίρομαι που σας βρήκα!

Άντε να συστηθώ κι εγώ!
Με λένε Κατερίνα και είμαι 19 χρονών. Κάμπινγκ κάνω με τους γονείς μου από μωράκι
Δεν είναι ο κατεξοχήν τρόπος διακοπών μας όμως κάθε Αύγουστο πηγαίνουμε μια μεγάλη παρέα(συγκεκριμένα η παρέα των γονιών μου και τα παιδιά τους)σε βουνό (συνήθως Βαρδούσια). Οι άντρες της παρέας κι εγώ κάνουμε ορειβασία και κάθε μέρα κάνουμε και από κάποια διαδρομή προς κάποια κορφή. Τα "γυναικόπαιδα" αράζουν στην κατασκήνωση βάσης
Πλέον τα καλοκαίρια κάνω κάμπινγκ με τον φίλο μου αλλά και με την κοριτσοπαρέα. Μιας και όλοι έχουν θέμα με την τουαλέτα κάνουμε οργανωμένο όμως φέτος λέμε με τον φίλο μου για ελεύθερο...
Αυτάαα

Χεχε και πίστευα ότι θα ‘μαι η μεγαλύτερη εδώ μέσα
Ξεκίνησα κι εγώ με σακίδιο στα δεκάξι μου, όπως οι περισσότεροι πρώτη φορά στη Σκιάθο, θυμάμαι χωρίς φυσικά σκηνή, μόνο με υπνόσακους
Έφτασα στα 48 χρονών πια... και κάνω σχεδόν αποκλειστικά ελεύθερο κάμπινγκ
Δεν έχω πάει στην Ελλάδα ποτέ σε ξενοδοχείο ή ρουμ, πάντα με δίτροχο παλιότερα και με τον γιό μου (έφαγε τόση ταλαιπωρία το παιδί που πλέον ακούει κάμπινγκ και βγάζει φλύκταινες), τον σκύλο μου και τον σύντροφό μου, με 2 μηχανές... Τώρα πια, ο γιος ανεξαρτητοποιήθηκε, ο σκύλος μας άφησε... και πάμε με μία, την μεγάλη μηχανή και κάθε χρόνο φορτώνουμε και λιγότερα πράγματα χεχεχε σε σχέση με κολλητούς, που όσο μεγαλώνουν θέλουν και τα σκαμνάκια τους, μετά περνάνε και στα τροχόσπιτα κλπ κλπ
Πάντα μου άρεσε να κοιμάμαι έξω, οπότε άφηνα πράγματα στη σκηνή και κοιμόμουν απέξω, τα τελευταία χρόνια κοιμάμαι σε αιώρα (αν βολέψει να στηθεί)
Κάμπινγκ έχω κάνει παντού στην Ελλάδα, η Σαμοθράκη μου ξεφεύγει, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή. Στο εξωτερικό από παιδί ονειρευόμουν την Σκανδιναβία, πέρυσι πραγματοποίησα το όνειρό μου, έκανα το ταξίδι και έκανα κάμπινγκ στον αρκτικό κύκλο, στο λοφούτεν, σε φιόρδ, στο αμπισκο, σε λίμνες στη Φιλανδία, ήταν πανέμορφα!! Τώρα σχεδιάζω ένα μεγάλο ταξίδι για Ισπανία Πορτογαλία και ξεκίνησα από τώρα να μαζεύω πληροφορίες, ελπίζω ναμαι καλά να το κάνω...

μια φωτογραφία και ένα κειμενάκι από μια συλλογικότητα που με εκφράζει απολύτως

Καλησπέρα σε όλους

Να συστηθώ κι εγώ, Άγγελος, 32 ετών

Πρώτη φορά κάμπινγκ το 2001, στο 6ο Φεστιβάλ Άρδα, στη μακρινή Ορεστιάδα.. στιγμές μοναδικές, πρωτόγνωρες που παραμένουν πάντα βαθιά χαραγμένες στην καρδιά και στο μυαλό.

Έκτοτε, η επαφή χάθηκε.. ξανασυστηθήκαμε το 2008 και απο τότε γίναμε αχώριστοι.. Η σκηνή μου, η μηχανή μου και καλή διάθεση.

Καλό καλοκαίρι σε όλους

Valia Calda, με ενέπνευσες απόλυτα...!
Μου απέδειξες αυτό που πίστευα και πιστεύω βαθιά μέσα μου, αλλά φοβόμουν μήπως δε γίνεται τελικά, ότι τα "δύσκολα" παιδικά όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Σε συγχαίρω και σε θαυμάζω για το συναρπαστικό ταξίδι σου κάτω από τα αστέρια του αρκτικού.....
Και ρίζωσε ακόμη πιο βαθιά μέσα μου το όνειρό μου το παιδικό, να ταξιδέψω στη Γη του Πυρός (αλλά πλέον με σκηνή-μικρή προσθήκη στο όνειρο!). Θα σε έχω στο μυαλό μου και θα το κάνω!

χαχαχα λες να την περπατήσουμε την karukinka?
κι εγώ θέλω να πάω λατινική αμερική, αλλά είναι και η μμνη η κρίση
άμποτε βγούμε...
εσύ είσαι μικρούλα και εύχομαι να το πραγματοποιήσεις το όνειρο σου νωρίτερα απότι εγώ

Δημήτρης.
Εγώ ξεκίνησα αργά. Πρίν απο 8 χρόνια και στα 32 μου. Αρα είμαι....32 που ήμουν πλήν 8 απο σήμερα...24
Μιά δερματική αλλεργία όμως στο αλάτι με έκανε να μην μπορώ να κάνω χωρίς γλυκό νερό (ντούς) για πάνω απο 1-2 ώρες και έτσι έκοψα γρήγορα το ελεύθερο και τη σκηνή. Πήρα τροχόσπιτο και με τη σύντροφό μου πάμε καθε χρονιά και σε διαφορετικό μέρος.
Καθώς η πόλη μου φημιζεται για το καρναβάλι της αλλά όχι για τους camper της δεν έχω και την κατάλληλη παρέα για να πάμε να στήσουμε καταβλισμό με άλλους τροχοσπιτάδες. Αν και πολύ θα το γούστρα.
Αυτα....

ΓΡΗΓΟΡΗΣ 46 ΧΡΟΝΩΝ.ΕΚΑΝΑ ΠΑΙΔΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΛΙΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ. ΑΠΟ ΤΑ 17 ΜΕΧΡΙ ΤΑ 38,ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΗΤΑΝ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. ΕΚΑΝΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΟΠΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΞΩ. ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ. ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΚΑΝΟΝΙΣΟΥΝΕ ΜΕ ΑΛΛΑ ΦΙΛΙΚΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ.ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ Η ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΚΙ'ΕΓΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΩ ΑΥΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟ. ΜΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΠΟΤΑ ΑΠ'ΑΥΤΑ.ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΑΞΕΙ,ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ;ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ,ΑΥΤΟΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ'ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.OΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ ΜΕ ΕΚΠΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΦΥΓΕΙ,ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΕΛ.ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΩΝ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΡΙΝ ΚΑΜΙΑ 10ΕΤΙΑ+ΒΑΛΕ ΕΚΑΝΕ ΝΤΟΥ Η ΑΣΤ/ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΖΕΨΕ ΟΛΟΥΣ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΒΑΤΕΣ ΒΑΘΡΕΣ

Είμαι ο Βασίλης 53 ετών( μαζί με τα καλοκαίρια), κάνω κατασκήνωση από το 1975, μόνο με μια κουβερτούλα τα τσιγάρα, τον καφέ σε ένα μικρό κρεμαστό σακ βουαγιάζ, μισό πλαστικό μισό πάνινο, εκείνους τους στρογγυλούς που συνήθως κρατούσαν οι οικοδόμοι και έβαζαν μέσα τα εργαλεία τους – θα θυμούνται οι πιο παλιοί - και την κιθάρα κρεμασμένη στον ώμο, και τα περισσότερα σαββατοκύριακα ξάπλα στην παραλία πάνω στην άμμο στα περιστέρια της Σαλαμίνας..

Έτσι κάπως ξεκίνησα, μετά με την μηχανή με ένα υπνόσακο, σχεδόν σε όλη την Πελοπόννησο, μετά ήρθε ο γάμος αλλά η σύζυγος δεν ήξερε από ‘’τέτοια’’ είχα επιχειρήσει να την μυήσω ανεπιτυχώς μια δυο φορές αλλά δεν απογοητεύτηκα.
Από τότε και μέχρι το Σωτήριο έτος 1984 ούτε να ακούσει για κατασκήνωση, μέχρι που εκείνο το καλοκαίρι αποφασίσαμε να πάμε με ένα ακόμα ζευγάρι για κατασκήνωση το τριήμερο της Παναγίας στην Βλαχιά της Βόρειας Εύβοιας, πήγαμε λοιπόν και εξοπλιστήκαμε αγοράζοντας τότε από του Λαμπρόπουλου μια πάνινη σκηνή 4 ατόμων στρατιωτικού τύπου που την έχουμε ακόμα, περάσαμε υπέροχα και ξαναπήγαμε και το επόμενο καλοκαίρι, αλλά και σαββατοκύριακα σε τακτά χρονικά διαστήματα, από το 1986 και μετά κατασκηνώνουμε στην Βορειοδυτική Εύβοια κοντά στο χωριό Αγ. Γεώργιος Λιχάδος
Από τότε και μέχρι σήμερα ήμαστε φανατικοί του Ελεύθερου, καθώς επίσης και τα δυο μας κορίτσια εθισμένα μπορώ να πω στην κατασκήνωση.

« όποιος δεν έχει δει ένα ηλιοβασίλεμα δίπλα στην θάλασσα, όποιος δεν έχει ξαπλώσει με σκεπή τον έναστρο ουρανό, όποιος δεν έχει αφεθεί κοιτάζοντας τ΄ αστέρια, όποιος δεν έχει ακούσει τον ήχο μιας κιθάρας να παίζει και κάποιες φωνές να σιγοτραγουδούν κάπου κοντά του η μακριά του, όποιος δεν έχει δει τις σκιές στο τρεμόπαιγμα της φλόγας κάποιας φωτιάς, όποιος δεν είναι εκεί να δει μια νέα μέρα να χαράζει..τότε ίσως η ζωή να γλιστρά μέσα από τα χέρια του και δεν το καταλαβαίνει..»

Η κατασκήνωση δεν είναι διακοπές από ανάγκη, είναι τρόπος ζωής, αν το κάνεις από ανάγκη το πιθανότερο είναι να μην σου βγει.

Νάμασται όλοι καλά και να περνάμε όσο γίνεται καλύτερα, καλές κατασκηνώσεις σε όλους σας.