Χρόνια πριν (το 98 την περίοδο του μουντιάλ ήταν) σε μία απο τις νεανικές μου εξορμήσεις με έπεισε ένας φίλος συμφοιτητής Σκωτσέζος να πάμε Σκωτία στο χωριό του να δούμε το πρώτο ματς του μουντιάλ (Σκωτία - Βραζιλία) και να γνωρίσουμε τα Highlands της Σκωτίας με σκηνή και αυτοκίνητο.
Να μη σας τα πολυλογώ το χωριό υπέροχο (μείναμε 2 βράδυα και σε πύργο) οι ντόπιοι πολύ φιλικοί και η Βραζιλία κέρδισε. Το ξημέρωμα κάπου στις 4 ή 4 παρά μας εύρισκε πάντα να γυρνάμε από ξενύχτι.

Τώρα στο κάμπινγκ στα Highlands. Φτάνουμε ωραία και καλά στείνουμε τη σκηνή μας και ξεκινάμε να μαζέψουμε ξύλα (ιδέα του φίλου) από το κοντινό δάσος για να ανάψουμε μια φωτιά το βράδυ λόγω κρύου. Τελειώνουμε το απογευματάκι και βουρ στο κοντινό μπαράκι με ντόπιο ουίσκι (κάθε χωριό σχεδόν έχει αποστακτήρια κάτι σαν το δικό μας τσίπουρο) και μπύρα (τον συνδυασμό τον συνηθίζουν οι Σκωτσέζοι). Δεν σας συνιστώ το πιώμα με Σκωτσέζους...
Γυρνάμε λοιπόν στην σκηνή κατά τις 9 όπου ανάβουμε τη φωτιά και συνεχίζουμε με ουίσκι. Παρ' όλο το πιώμα κρύωνα τρελλά (πουλόβερ δερμάτινο κτλ) κι ας ήταν τέλη Ιούνη. Κάποια στιγμή (πρέπι να ήταν κατά τις 11:30) βέπω μια σκιά να μας πλησιάζει. Η σκιά σιγά σιγά γίνεται ένας γέρος με κίτρινο αδιάβροχο που ψιλοκουτσαίνει κρατώντας κάτι βαρύ (ταινίες τρόμου αρχίζουν κι έρχονται στο μυαλό μου και η Σκωτία έχει το κατάλληλο κλίμα για τέτοιου είδους ιστορίες).

Μας πλησιάζει μας καλησπερίζει και ρίχνει πρώτα ένα κουβά άμμο και μετά ένα κουβά νερό στην φωτία μας και καθώς το κάνει μας εξηγεί ότι είναι κάμπινγκ πεζοπόρων και οι κανόνες λένε ώρες κοινής ησυχίας 11 με 5 το πρωί. Περιτό να σας πω ότι για μένα η βραδυά τελείωσε εκεί μπήκα στην σκηνή και τουρτούριζα μεχρι το πρωί...
Το πρωί που αυτοί συνηθίζουν το κρύο (σκωτσέζικο) ντουζ ε δεν είναι είνα καλά αυτόι οι Σκωτσέζοι.

Μπράβο πολύ καλή εμπειρία .

Είδα σήμερα δυο τουρίστες με σακίδια στην πλάτη φορτωμένους τα τρελλά πράγματα και θυμήθηκα μια ιστορία που μου έτυχε πριν αρκετά χρόνια...
... Μια φορά και έναν καιρό (νομίζω ήταν το 95') αποφασίζουμε με κάτι φίλους που παρουσιαζότανε στο φαντάροι στο τέλος του μήνα να πάμε λίγες μέρες ελέυθερο στις καβουρότρυπες στην Χαλκιδική (οι καβουρότρυπες είναι από την ανατολική πλευρά της Σιθωνίας όπως κατεβαίνεις καμμιά 10χλμ πριν την Σάρτη).

Ένας από την παρέα είχε πάει αρκετές φορές και θεωρητικά το ήξερε το μέρος καλά (εγώ είχα πάει ακόμα μια φορά με φίλους για ένα βράδυ και δεν το θυμόμουν καλά).

Τώρα 2 προβλήματα πρώτον δεν έχουμε αυτοκίνητο και το δευτερό δεν έχουμε και λεφτά (10.000 δρχ το πού ο καθένας). Αποφασίζουμε να πάμε με ΚΤΕΛ. Πηγαίνουμε στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής ρωτάμε πότε φεύγει το επόμενο για Σάρτη και αν σταματάει καβουρότρυπες. Σε μισή ώρα και όχι δεν σταματάει. Τι να κάνουμε κλείνουμε εισητήρια και ξεκινάμε.

Το πούλμαν αυτό είναι, οπώς σωστά το ονόμασε ένας από την παρέα, το λεωφορείο της κολάσεως και εμείς μπήκαμε στην πέμπτη διάσταση!
Εν ολίγης περνάει μέσω κεντρικής - ορεινής Χαλκιδικής (Πολύγυρο) και σταματάει σ' όλα τα χωριά, και σαν να μην έφτανε αυτό κάνει και τον γύρο του ποδιού ωσ την Σάρτη.

Να μην σας τα πολυλογώ για μια απόσταση που με το αυτοκίνητο κάνω 1ώρα και 40λεπτά κάναμε 4ώρες και δέκα λεπτά.

Κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι προσγειωνόμαστε από την τρίτη διάσταση στην Σάρτη. Τώρα πως πάμε καβουρότρυπες; Ρωτάμε για ταξί παίζει ένα αλλά δεν μας παίρνει και τους 5 μαζί θέλουμε 2 δρομολόγια και το καθένα κοστίζει 2.000δρχ. Όπως είπα λεφτά δεν παίζαν πολλά οπότε εκεί που σκεφτόμαστε λέει ο φίλος που υποτίθεται ότι ήξερε το μέρος "δεν πάμε με τα πόδια δεν είναι και πολύ μακριά κανα μισάωρο μόνο". Ε, λέμε κι εμείς για να το λέει και ξεκινάμε.

Να σας πω εδώ ότι ο η απόσταση είναι λίγο πα΄νω από τα 10χλμ με μεγάλες ανηφόρες.

Φορτωμένοι όλα μας τα πράγματα πηγαίνουμε και πηγαίνουμε ανεβαίνουμε κατεβαίνουμε και τελειωμό δεν έχει ο δρόμος. Αρχίζει και σουρουπώνει, σκοτεινιάζει, τέλος νύχτωσε κι εμείς ακόμη πηγαίνουμε.
Είναι ένας από την παρέα που το τελευταίο μισάωρο προχωράει μπροστά μόνος κια αμίλητος. Σε μια στροφή βλέπουμε κάτι φώτα στο βάθος γυρνάει κι αυτός που ήξερε το μέρος και μας λέει "αυτό είναι το Πλατανίτσι 2χλμ από εκεί είναι οι καβουρότρυπες" το παιδί που πήγαινε μπροστά πετάει τα πρ'αγματά του στον δρόμο και λέει "εγώ θα κοιμηθώ εδώ εσείς συνεχίστε αμα θέλετε".

Αφού το επεξεργαζόμαστε λίγο καταλαβαίνουμε πωσ τα φώτα είναι από την Ουρανούπολη στο 3ο πόδι Χαλκιδικής (τον Άθω) οπότε και συνεχίζουμε στην επόμενη στροφή βλεπουμε το Πλατανίτσι και μετά από 20' είμαστε καβουρότρυπες.

Προσπαθούμε λοιπόν να στήσουμε στο απόλυτο σχεδόν σκοτάδι 2 μικρές σκηνές 2 ατόμων (για σύνολο 5 άτομα) όταν ανακαλύπτουμε οτι η μία που ήτανε παλιού τύπου με πασάλους δενν έχει τους πασάλους (η σκηνή πάλι αυτού που ήξερε υποτίθεται το μέρος) τα παρατάμε όπως είανι και πάμε παραλία με τους υπνόσακους.

Τότε ανακάλυψα τι όμορφα είναι να κοιμάσαι στην εξοχή μακριά από κάθε φως και να κοιτάς τα αστέρια, μαγεία...

Για να τελειώνω (ολόκληρη έκθεση έγραψα) το πρωί με το που βγήκε ο ήλιος κι αρχίσαμε να ψηνόμαστε διαπιστώσαμε ακόμα ένα λαθος που κάναμε το βράδυ, την είχαμε πέσει στην παραλία των γυμνιστών και το πρωινό μας θέαμα ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι γυμνιστών

Τέλος είχε και άλλες περιπέτειες εκείνο το ελεύθερο αλλά μια άλλη φορά.

VASCRIS έγραψε:Γιὰ νὰ τὴν πατήσετε καὶ νὰ γελάσουν.

Εμένα το δικό μου πάθημα θυμίζει το πρώτο Post. Πρώτη φορά camping στη ζωή μου, με μια σκηνή που είχαμε στο σπίτι, κίνησα μια και δυό με την κοπελιά μου για την Πάρο.

Βέβαια, στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, δε σκέφτηκα να στήσω μια φορά μόνος μου τη σκηνή στο σπίτι, να δω βρε αδερφέ πως γίνεται.

Με τα πολλά, κι αφού φτάσαμε στο κάμπινγκ κοντά στη Νάουσα μες το μαύρο βράδι, άρχισε η περιπέτειά μας.

Για να μην σας τα πολυλογώ, κουρασμένος από το ταξίδι και μη βλέποντας την τύφλα μου, σχεδόν κατάφερα να στήσω τη σκηνή (τύπου ιγκλού) ανάποδα. Τελικά έφερα τα πάνω κάτω (ως όφειλα) και στήθηκε σωστά.

Είχαμε κι εμείς πρόβλημα στην αρχή με τον ήλιο, αλλά λίγο παραδίπλα έπαιζε σκιά, οπότε καλά τη βγάλαμε

saracen έγραψε:
Έχει πλάκα, ο περισσότερος κόσμος όταν σκέφτεται παραλίες γυμνιστών, φαντασιώνεται για κάποιο λόγο παραλίες γεμάτες ανθρώπους με εμφάνιση μοντέλων.

Αλλά οι φαντασιώσεις είναι δωρεάν, έτσι δεν είναι?

Η αλήθεια είναι ότι επειδή οι γυμνιστές δεν ντρέπονται για τα σώματά τους δεν αισθάνονται και την πίεση να τα περιποιούνται για αισθητικούς λόγους, οπότε περισσότερα σώματα μοντέλων θα βρει κάποιος σε παραλίες μη γυμνιστών.

Αλλά έχεις δίκιο η φαντασίωση παραμένει, έχει όντως πλάκα.

Περίεργο δεν θα το έλεγα, μάλλον ... πικάντικο...

Ένα καλοκαίρι παρατηρήθηκε το παρακάτω κρούσμα.
Βραδάκι, ένας τύπος συνήθιζε να βάζει το χέρι του μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα των τροχόσπιτων και να θωπεύει το στήθος των κοιμωμένων γυναικών.
Έπεσε πανικός εν ολίγοις, κλείσαν όλες τα παράθυρα και σκάγανε από τη ζέστη, μέχρι να πιαστεί ο "δράκος" (άλλες μπορεί να τα άνοιξαν περισσότερο ,δεν ξέρω)

Μία - δύο, του την στήσανε, τον τσάκωσαν και τον διαπόμπευσαν!

Σε εκείνη τη φάση, εγώ δυστυχώς κοιμόμουν σε σκηνή ,

κεκλεισμένου φερμουάρ

Μου αρέσει ο τρόπος που το παρουσιάζεις kraken, ιδίως το "θωπεύει".

Ακολούθησε πίσσα και πούπουλα ή το πήραν πιο σοβαρά!

Κοσμιότης uber alles!

δεν θυμαμαι, ελπιζω να επεσε καμια σφαλιαρα μονο,
αν το πηγαν παραπερα, φαντασου να μπορουσες να διαβασεις τα πρακτικα αυτης της δικης