Καλησπέρα σας! Ετοιμάζουμε 4 άτομα ένα 3μερο απο Αθήνα για ελεύθερο camping την άλλη εβδομάδα και θέλουμε κάτι ερημικό κοντά σε ποτάμι με δάσος. Αυτά που έχω δει σαν καλούς προορισμούς ειναι πηγές Αχέρωντα, Βοϊδομάτη και λίμνη Τσιβλού. Θα ήθελα περισσότερες λεπτομέρειες, από κάποιον που έχει πάει ίσως, για το ποιό σημείο είναι το πιο κατάλληλο για να στήσεις. (να είναι μέσα στη φύση και χωρίς κόσμο, αλλά όχι πολύ δύσκολα προσβάσιμο). Αν κάποιος έχει να προτείνει κάποιο άλλο προορισμό, πολύ ευχαρίστως.

Καλησπέρα, σε λίμνες μην το επιχειρήσετε γιατί όλες σχεδόν έχουν περιμετρικούς δρόμους. Μόνο ποτάμι.Σε οποιοδήποτε ποτάμι (δεν παίζει ρόλο αν είναι γνωστό ή όχι, σίγουρα το γνωρίζουν οι ντόπιοι) να δεις 3 πράγματα : 1) ανοίγεις google earth και μετράς την απόσταση από τον πλησιέστερο χωματόδρομο που διέρχεται πλησίον της κοίτης!βάζεις πχ ελάχιστο 0,5 χιλ. και μέγιστο 2 χιλ. (εννοείται η απόσταση αφορά διαδρομή μέσα από το νερό ή από τα βράχια στο πλάι της κοίτης) 2) απόκρυψη (ψηλά και κάθετα βράχια εκατέρωθεν-στροφή κοίτης ποταμιού) και 3) προσανατολισμό (ώστε να έχεις ήλιο το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας κατά μήκος της κοίτης) Υ.Γ. αφήνεις πάντα φωτιά να καίει το βράδυ μόνη της και αν είσαι στερεά και βόρεια Ελλάδα αφήνεις και ένα τρανζιστοράκι ανοιχτό μερικά μέτρα πιο πέρα.

Όλα τα μέρη που αναφέρω σε αυτό το μήνυμα
www.e-camping.gr/forum?view=topic&catid=40&id=11772#22545
είναι εξαιρετικά, κατάλληλα γι' αυτό που ζητάς, και πουθενά δεν θα χρειαστείς μετρήματα, επικίνδυνες φωτιές και θορυβώδη τραντζιστοράκια.

μπορεις να μου εξηγησεις γιατι να τα κανει καποιος ολα αυτα ? μετρησεις με google, χιλιομετρα, φωτια, τρανζιστορακι ? πραγματικα ειμαι περιεργος, ευχαριστω!

αν διαβάσεις λίγο καλύτερα την ερώτηση και τον προβληματισμό του φίλου που άνοιξε το θέμα τότε...πραγματικά θα καταλάβεις τον λόγο που θέτω ως κριτήριο (και) την μέτρηση της απόστασης, σε συνάρτηση με την ανάγκη απομόνωσης και την εύκολη (σύντομη) πρόσβαση. όσον αφορά την χρησιμότητα της φωτιάς και το τρανζιστοράκι, ειλικρινά αν δεν το έχεις ακούσει ποτέ, τότε λογικά δεν σε έχει απασχολήσει το ζήτημα της διανυκτέρευσης σε βουνό. και δε θα στο συνιστούσα φυσικά.

θέλω να πιστεύω ότι η αναφορά στις λίμνες Δόξα και Τσιβλού, καθώς και πλησίον της Ζαχλωρού (natura+εθνικό πάρκο χελμού-βουραικού), ως προτεινόμενα μέρη χωρίς κόσμο...έγινε εκ παραδρομής

Τα γραφόμενά σου φανερώνουν ότι κατέχεις (λιγότερο ή περισσότερο) το όλο θέμα. Εφόσον, λοιπόν, διαθέτεις την όποια εμπειρία, όφειλες από τα γραφόμενα του Jojoras να συνειδητοποιήσεις ότι ο συμφορουμίτης δεν είναι, ούτε αναζητά εξόρμηση επιπέδου survival – expedition…

Συνεπώς, τα γραφόμενά σου απολύτως ορθά μεν, (αλλά εφόσον και απευθύνεσαι σε άλλο επίπεδο και δεν τα αιτιολόγησες – τεκμηρίωσες) “άκυρα” (για την συγκεκριμένη περίπτωση) δε…

είναι ελάχιστοι εκείνοι που πραγματικά το κατέχουν στη χώρα μας, στους οποίους δεν συγκαταλέγομαι. Όσον αφορά στο "survival – expedition", στην Ελλάδα και σε μέγιστη απόσταση 2 χιλ., όπως αναφέρω, από τον δρόμο λίγο δύσκολο δεν είναι;;;υπάρχουν λοιπόν αρκετά ενδιάμεσα στάδια δυσκολίας, προσιτά για τους περισσότερους, στα οποία εξασφαλίζεις δάσος, νερό και απομόνωση, απλά απαιτείται ο κατάλληλος σχεδιασμός....και επειδή κάποια στιγμή μπορεί να επιλέξεις κάποιο μέρος λίγο πιο απομακρυσμένο και πιο ορεινό, τότε σίγουρα πρέπει να έχεις κατά νου και τα 2 αυτά πραγματάκια.

Καλά όλα όσα λες.
Αλλά το τραντζιστοράκι και η φωτιά σε τι χρησιμεύουν;
Και δεν υπάρχει μια αντίφαση των παραπάνω, με την "απόκρυψη" που προτείνεις;

πολύ λογική η παρατήρηση όσον αφορά την "απόκρυψη" ή καλύτερα "απομόνωση" θα το έλεγα. σχετικά με αυτό, αν μετά από έρευνα βρεις ένα κατάλληλο και εύκολα προσεγγίσιμο μέρος πλησίον της κοίτης για να στήσεις (φυσικά θα υπάρχουν σημεία της διαδρομής που θα βραχείς ελαφρώς, πχ μέχρι τα γόνατα), το οποίο έχει τα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά που ανέφερα, τότε εξασφαλίζεται η οπτική απομόνωση και η πιθανότητα να περάσει κάποιος τυχαία από εκεί τείνει στο μηδέν. Περαιτέρω, η φωτιά σε πλήρες σκοτάδι θεωρώ ότι είναι από τα πιο όμορφα πράγματα, αλλά συγχρόνως απωθεί τα άγρια θηλαστικά, π.χ. τσακάλια-αλεπούδες-αγριογούρουνα στην Πελοπόννησο και φυσικά τον δεύτερο μεγαλύτερο θηρευτή στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα, τον λύκο, που πλέον, τα τελευταία χρόνια κινείται στα...περιαστικά σαλόνια. Τέλος, το τρανζιστοράκι το οποίο κερδίζει τις εντυπώσεις (παίζει χαμηλά και όχι μέσα στη σκηνή), εκτός από ρομαντικό είναι και ένα μέτρο πρόληψης (απώθησης) της αρκούδας (μόνο μην παίζει τσιγγάνικα), η οποία δεν έχει καλή όραση και βασίζεται στην όσφρηση και την ακοή.