(Περιμένω να με πιάσει το υπνωτικό και είπα να γράψω ένα θέμα. (2κιλά καφεϊνη για να ανοίξει το μάτι και μετά χαλαρωτικά χάπια -μην φανταστείς τώρα τπτ βαρύ, φυτικά και ελαφριά- για να κλείσει))

Κλείνω την παρένθεση και πιάνω το θέμα.

Εγω δεν έχω μπεί ακόμα στην αγορά εργασίας και είναι κάποια πράγματα που σαν αδαή με προβληματίζουν. Γιαυτό θέλω την εμπειρία σας.

Με τι ασχολείστε για να τα βγάζετε πέρα οικονομικά;; Το επιλέξατε; Νιώθετε οτι η δουλειά σας, σας γεμίζει ή περιμένετε πως και πως να έρθουν οι διακοπές για να ξεφύγετε απο την σαπίλα;;; Πως καταφέρνετε μέσα στην ρουτίνα να κάνετε το μυαλό σας να ξεφεύγει;;;

Το θέμα των ημερών δεν είναι αν θα βγεις στην αγορά εργασίας, αλλά πως θα καταφέρεις να μπεις. Με την ανεργία που έχει χτυπήσει κόκκινο οι νεώτεροι είναι σε αρκετά άσχημη κατάσταση (Ελπίζω να μην σε πάρει από κάτω....)

Είναι αρκετά δύσκολο να βρεις μια δουλειά στο αντικείμενο που έχεις σπουδάσει. Εκτός και αν μπορείς να κινηθείς μόνος σου και να κάνεις δική σου δουλειά.

Προσωπικά μιλώντας η εταιρία που δουλεύω είναι κάπως σχετική με αυτό που έχω σπουδάσει, αλλά δεν ήταν προαπαιτούμενο προσόν για να προσληφθώ. Μέσα στα 10 χρόνια που δουλεύω έχω περάσει αρκετές φάσεις, αλλά τώρα έχω φτάσει να μην αντέχω. Να ξυπνάω το πρωί και να λέω στον εαυτό μου "τι πάω να κάνω εκεί"...

Για να ξεφεύγω από αντίστοιχες φάσεις στο παρελθόν έκανα ταξιδάκια, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Αλλά λόγο οικονομικής κατάστασης αυτά τα έχουμε περιορίσει. Τώρα έχω τα πιτσιρίκια που με αναζωογονούν όταν γυρνώ στο σπίτι. Και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε σε καμία συναυλία που να γουστάρουμε.

Θα σου ανταπαντήσω με βιντεάκι.

Αν το δείς μεταφορικά το νόημα του τραγουδιού, εγω νιώθω κάπως έτσι

ως προς τον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Αλλα τουλάχιστον μέχρι τώρα όταν ρουτίνιαζα και σάπιζα άλλαζε καμπή η ζωή μου και κάπως την έχω παλέψει. Εγω έχω αυτό οτι βαριέμαι να είμαι στάσιμος, πχ. σαν φοιτητής περνάω γαμάτα έτσι αλλα και πάλι τώρα έχω ρουτινιάσει και έχω αρχίσει να σαπίζω... Μετά όμως, δεν αλλάζεις εύκολα ρότα και όταν βαρεθείς τι κάνεις; Ζείς μια ζωή που δεν θέλεις γιατι έχει υποχρεώσεις ή κάνεις του κεφαλιού σου, τα παρατάς όλα και αρχίζει αλλού απο το μηδέν;;;; Κάποιοι το κάνουν αυτό, αλλα έχει πολυ μοναξιά μια τέτοια ζωή νομίζω... Όμως μπορείς να μείνεις στάσιμος, όταν ξέρεις οτι αύριο μπορεί να μην υπάρχεις;;; (πρίν κανα μήνα έμαθα ότι ένας γνωστός έχει κάτι πάρα πολύ σοβαρό - Και με περνάει 4 χρόνια ο άνθρωπος!!! Μπορεί μικρός να νιώθεις άτρωτος αλλα στ'αλήθεια δεν είσαι...)

Άντε πάω να γράψω (μην με βρεί κίνηση και έχω άλλα)...

Ωραίο το οφτόπικ σου! Περνάμε πολύ παρόμοια φάση αναζήτησης, με τη διαφορά ότι το πτυχίο σκονίζεται στην κορνίζα του από τον Οκτώβρη του 2010. Και έρχεται σιγά σιγά ο Οκτώβρης του 2012...!

Θα σου πω πώς το βλέπω, μιας και είμαστε κοντά ηλικιακά και τουλάχιστον ένιωσα να συμπάσχω απόλυτα. Όσο σπούδαζα στη σχολή (φιλολογία), έμαθα παράλληλα τη νοηματική γλώσσα και τελείωσα σχολή μετάφρασης και υποτιτλισμού. Γενικώς τα φοιτητικά μου είχαν αρκετά τέτοια (έκανα και κάμποσες δουλίτσες σε αυτή την 5ετία, αλλά περιστασιακά), αλλά όχι όσες εκδρομές και ταξίδια όσα θα ονειρευόμουν... Πίστευα ότι τελειώνοντας το στάδιο "απόκτηση γνώσεων" θα έβρισκα δουλειά σε κάποια από τα αντικείμενα αυτά και θα είχα όσο χρόνο ήθελα (και διάθεση βασικά) για ταξίδια και τρέλες! Ήμουν και είμαι πολύ αισιόδοξη. Δε σφάξανε. Πλέον ψάχνομαι να ξανασπουδάσω ή να κάνω μεταπτυχιακό!

Όσο για δουλειές; Από τη στιγμή που πήρα το πτυχίο έπιασα part time δουλειά ως πωλήτρια σε πολυκατάστημα. Ήθελα κάτι χαλαρό. Μια χαρά, ένα χρόνο ολόκληρο κράτησε, τότε είχα λόγω χαλαρού ωραρίου και την ευκαιρία για εκδρομές και έκανα κάμποσες (πάμφθηνες!), αλλά οι μισθοί καθυστερούσαν πια 3μηνο κυριολεκτικά, και δεν την πάλευα πλέον! 380 ευρώ μισθός, και καθυστερημένος τόσο πολύ;; Με δανεικά ζούσα, αλλά επειδή είμαι λιτοδίαιτη τα έβγαλα πέρα, και μάλιστα πιο χαρούμενα από ό,τι σε φάσεις με πιο άνετα οικονομικά.
Και έπειτα ήρθε στα καπάκια η φουλ τάιμ δουλειά, ως μάννα εξ' ουρανού μετά από τέτοια πείνα . Πάλι σε κατάστημα με άσχετο αντικείμενο, με σπαστό ωράριο, οπότε έχασα τα πάντα. Χόμπι, ελεύθερο χρόνο, ξεκούραση ούτε για αστείο, μειώθηκαν πάρα πολύ οι έξοδοί μου (και τα έξοδά μου )... Δεν είχα αντοχή ούτε να ξεφυλλίσω ένα βιβλίο. Δε φταίγανε βέβαια οι συνεργάτες μου στη δουλειά, μια χαρά ήταν. Αλλά οι ρυθμοί ήταν πάνω από μένα, συν τα άσχετα αντικείμενα που είχα σπουδάσει σε σχέση με αυτά που απαιτούσε η δουλειά... παραιτήθηκα πρόσφατα αποφασίζοντας συνειδητά να μείνω άνεργη. Χωρίς να έχω βρει κάτι άλλο. ΣΟΚ. Νιώθω θαρραλέα από τη μια, αβέβαιη από την άλλη. Αλλά είχα κουραστεί να κοιμάμαι ανήσυχα και να κλαίω από πίεση.

Περνάω μέρες που φρικάρω και αναρωτιέμαι γιατί το έκανα ενώ ο κόσμος πεινάει, νιώθω αβεβαιότητα όσο δεν πάει, δεν ξέρω πότε θα ξαναβρώ δουλειά και τι μπορεί να είναι... Αλλά από την άλλη δε μου λείπει. Οπότε, χαμογελάω πάλι και θυμάμαι ότι θέλω να μείνω πιστή στα όνειρά μου! Βάζω μουσική που με ανεβάζει, κάνω οικονομία, πάω στη θάλασσα, σχεδιάζω camping, ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο και κάνω προβίτσες, και θα ασχοληθώ πιο ενεργά με την πεζοπορία και την ορειβασία που μ' άρεσαν πάντα. Δεν ψάχνω δουλειά πυρετωδώς, αλλά στέλνω τα χαρτιά μου αν βρω κάποια προκήρυξη ή δε θα έλεγα όχι σε ολιγοήμερη χαλαρή απασχόληση προκειμένου να απασχολούμαι.
Όταν αρχίσουν να τελειώνουν τα λεφτά, θα δω τι θα κάνω.. Μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά ως τότε! Είναι και μακριά το πατρικό, και δε σκοπεύω να γυρίσω. Αλλά δεν πειράζει. Σου είπα, είμαι αισιόδοξη .

Συνοψίζοντας: οι δουλειές μου δε με γέμισαν σε καμία περίπτωση όσο θα ήθελα ώστε να αντέχω. Ήθελα πάντα να γίνω εκπαιδευτικός αλλά έχω αρχίσει να το καταπίνω ότι μπορεί και να μη συμβεί. Αλλά φίλε μου rottenlugs, δε θα μπορούσα να γυρίσω πίσω σε πράγματα που με φθείρουν, με ρουφάνε, με κάνουν να ξεχνάω τι ονειρεύτηκα και να νιώθω ότι γερνάω! Ας κάνω κάτι άλλο, ενδιάμεσο, μη με ρωτήσεις τι, δεν το βρήκα ακόμη. Ούτε θα άλλαζα αυτό που σπούδασα. Απλώς θα απολάμβανα λίγο περισσότερο τα φοιτητικά μου, και το χειμώνα που έρχεται θέλω να διαβάσω για μεταπτυχιακό.

Και όταν νιώθω να πέφτω και φοβάμαι, ανοίγω μια μπύρα και ακούω αυτά:
(τα οποία δεν εμφανίζει! Μπορείς να τα βάλεις;!)





Μη σαπίζεις, ονειρέψου και φύγε όσο πιο μακριά μπορείς-ή μείνε εδώ και κάνε πράγματα που "σε στέλνουν" μακριά. Σκέψου τον φίλο σου (εύχομαι ολόψυχα να είναι περαστικά στο παλικάρι...). Αν τον ρώταγε κανείς, δε θα ήταν κρίμα να απαντούσε ότι δεν έχει ζήσει έστω αρκετά από όσα ονειρευόταν; Στο ερώτημά σου "Ζείς μια ζωή που δεν θέλεις γιατι έχει υποχρεώσεις ή κάνεις του κεφαλιού σου, τα παρατάς όλα και αρχίζει αλλού απο το μηδέν;;;;" νομίζω χαίρομαι που μπορώ να απαντήσω "το δεύτερο". Αφαιρώντας το "κάνεις του κεφαλιού σου" που μοιάζει επιπόλαιο... Αλλά, ναι, τα παρατάς όλα αν σε τρώνε ζωντανό.

Πάω να φάω παγωτό!