Κάποια old time classic φράση λέει ὄτι ὅλα τὰ ὠραία στὴν ζωὴ εἶτε εἶναι ἀνήθικα εἶτε παχαίνουν. Στὴν Ἑλλάδα σήμερα τὸ φάκην κράτος ἔχει φροντίσει νὰ στερήσει κάθε χαρὰ ἀπὸ τὸν πολίτη.

Τὶ ἐννοῶ; Ἀναφέρομαι στὰ διάφορα χόμπυ καὶ στὶς δραστηριότητες οἱ ὁποῖες κρατάνε τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ "καναπέ, τηλεόραση, πίτσα".
Προσφάτως κάποια μέλη τοῦ e-camping.gr συναντηθήκαμε στὸ κάμπινγκ Φουρνιὰ στὴν Κυλλήνη (νομὸς Ἠλείας). Εἴδαμε τὰ τροχόσπιτα (ῥυμουλκούμενα καὶ αὐτοκινούμενα) γερμανῶν καὶ ἰταλῶν. Ζηλέψαμε πολλὰ καλά. Στὴν Ἑλλάδα ἐπιτρέπεται νὰ ἔχει τροχόσπιτο μόνο ὀ τουρίστας, ὄχι ὀ ἕλληνας.

Μὴν διανοηθεῖ κάποιος νὰ πάρει αὐτοκινούμενο. Θεωρεῖτε εῖδος πολυτελείας. Γερμανίδα ἡ ὁποία παντρεύτηκε ἕλληνα ἔφερε τὸ αὐτοκινούμενό της ἀπὸ τὴν Γερμανία. Ἀποπειράθηκε νὰ βγάλει ἄδεια κυκλοφορίας καὶ πινακίδες στὴν Ἑλλάδα. Ὅταν ἔμαθε τὶ κερατιάτικα πρέπει νὰ πληρώσει τὸ πῆγε πίσω (στὴν Γερμανία).

Νὰ μιλήσουμε γιὰ σκάφη; Τόση θάλασσα τὶ τὴν ἔχουμε; Γιὰ κράχτη; Νὰ ἔλκει βορειοευρωπαίους τουρίστες; Εἴδη πολυτελείας θεωροῦνται καὶ αὐτά. Νὰ "βαρέσει" ἡ Ἐφορία αὐτὸν μὲ τὴν 25μετρη "φρεγάτα" τὸ καταλαβαίνω. Ἀλλὰ νὰ σὲ ξεσκίζει γιὰ ἕνα μικρὸ σκάφος;

Τὰ ἴδια συμπεράσματα βλέπουμε γιὰ ὀτιδήποτε κι ἀν συζητήσουμε. Συγκρίνουμε τὴν Ἑλλάδα μὲ ἄλλες χῶρες καὶ μᾶς πιάνουν τὰ κλάματα. Νὰ μιλήσουμε γιὰ ὅπλα καὶ κυνήγι, ἄλλη ἀμαρτωλὴ καὶ πονεμένη ἱστορία. Δὲν φέρνω σὰν παράδειγμα τὶς ΗΠΑ. Ὑπάρχουν καὶ εὐρωπαίκὲς χῶρες μὲ ἐλευθερίες καὶ διαθέσιμες ἐπιλογές. Κανόνες πάντα ὐπάρχουν, οἰ παραβάτες πάντα κινδυνεύουν ἀλλὰ ὀ πολίτης ἀπολαμβάνει αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀγαπᾶ. Ἐκτὸς κι ἀν εἶναι πολίτης Ἑλλάδος.

Ἐκτὸς ἀν μᾶς προετοίμαζαν γιὰ τὴν κρίση μιὰ καὶ λόγω οἰκονομικῆς κατρακύλας θὰ ἀναγκαστοῦμε νὰ κόψουμε πάρα πολλά.

Όταν θα γίνω πρωθυπουργός θα κάνω ολόκληρη τη χώρα προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, δεν θα ξοδεύουμε σε εξοπλισμούς, θα πουλάμε τουρισμό και πολιτισμό -όπως θα έπρεπε ήδη- και τί δεν έχουμε, σε μικροκλίμακα βέβαια, αλλά μεγάλης ομορφιάς... Βουνά, ακτές, βυθούς, νησιά, μνημεία, φαράγγια, λουτρά, κ.α. Και οι Έλληνες θα δείχνουν πρώτοι το δρόμο, όχι σαν κακομοίρηδες που κάνουμε περατζάδα τις μαρίνες πάνω-κάτω για να μας φύγει η κ@βλ@.

Μας έκλεψαν τη ζωή μας και μας ρήμαξαν τα όνειρα μας.
Μας έχουνε τρελάνει, τα πήρανε σχεδόν όλα και το μόνο που μας απέμεινε είναι το παρελθόν μας, να γυρίζουμε πίσω το χρόνο και να βρίσκουμε στιγμές χαράς κα ευτυχίας.
Στο παιδικό μου δωμάτιο έχω όλα μου τα παιχνίδια, όλες τις συλλογές μου. Τα παρατηρώ σπάνια. Έχουν μαζέψει σκόνη αλλά το γεγονός ότι βρίσκονται εκεί μου δημιουργεί μια ηρεμία. Μια ματιά και μου θυμίζουν την εποχή που η ευτυχία κρυβόταν μέσα στο όνειρο. Όσο μεγαλώνεις, το κοριτσάκι με τα λουλουδάτα φορέματα ή τις σαλοπέτ, τα κοτσιδάκια ή τα μακριά ξέπλεκα μαλλιά, τα Nike ή τα λουστρινένια παπούτσια, χάνεται όλο και πιο βαθιά μέσα σου. Το αφήνεις σε ένα μακρινό παρελθόν και προσπαθείς να το ξεχάσεις επιβιώνοντας με στυλ σε μια πραγματικότητα με τηλέφωνα, τακούνια, ταχυπαλμίες, χαρτιά και makeup. Όμως εκείνο είναι πάντα εκεί.
Η φίλη μου έχει γεμίσει το σπίτι με ονειροπαγίδες που κρέμονται από τα φωτιστικά, μαγνητάκια στο ψυγείο, παλιά μπλουζάκια με στάμπες που της χρησιμεύουν πλέον ως μπιτζάμες. Το καλοκαίρι διαλέγει λευκά φορεματάκια και μου θυμίζει την φωτογραφία όπου είναι 5 χρονών και χαμογελάει ένα ηλιόλουστο μεσημέρι. Μια άλλη φίλη βάζει Lambada και θυμάται τότε που στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, την πήγαιναν εκδρομές με την αδελφή της. Όλες αναζητάμε στην καθημερινότητα σημάδια εκείνης της ηλικίας, χωρίς να θέλουμε απαραίτητα να επιστρέψουμε σε αυτήν. Ίσως όμως εκείνο που ψάχνουμε μέσα από τις εικόνες αυτής της εποχής να είναι κυρίως το πώς βλέπαμε και αντιμετωπίζαμε τότε αυτό που θεωρούσαμε πραγματικότητα.
Όταν είσαι μικρή, χαμογελάς ακόμη κι όταν σου λείπουν δύο μπροστινά δόντια. Όσο περνάνε όμως τα χρόνια, αρχίζεις και κρύβεις τις ατέλειες, γιατί θέλεις να είσαι… τέλεια. Μαζί τους θάβεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου – εκείνο που δεν σκεφτόταν αν πέταγαν τα μαλλιά ή πόσο ίσια ήταν η φούστα σου. Κοιτάζεις τους ανθρώπους και τους σκανάρεις προσπαθώντας να αντιληφθείς τους σκοπούς τους, αφού δεν σου φέρονται όλοι τόσο καλά όσο οι δικοί σου. Δεν είσαι η μικρή πριγκίπισσα που πάντα πίστευες, όσες κορώνες κι αν στερεώνεις στο κεφάλι. Ούτε σε αγαπάνε όλοι no matter what. Έτσι, στήνεις την πανοπλία σου και ρίχνεσαι στη μάχη της καθημερινότητας. Μερικές φορές κοιτάζω τον εαυτό μου και νιώθω ότι οι αντιδράσεις του δεν είναι δικές μου. Άλλες φορές σκέφτομαι πως η ζωή θα ήταν πιο εύκολη αν δεν διχαζόμουν ανάμεσα στο τι θέλω να δείχνω και τι φωνάζει το 5χρονο κοριτσάκι μέσα μου. Στο τρένο θέλω να γελάσω με το απίστευτο στρίμωγμα που είναι ο ένας πάνω στον άλλον κυριολεκτικά, μοιάζουν με άθλους σε Κινέζικα τηλεπαιχνίδια και βλασφημούν τους πολιτικούς, στο λεωφορείο θέλω να χαμογελάσω στην κοπέλα που γελάει με τον γκρινιάρη οδηγό που όλα του φταίνε, αλλά σκέφτομαι μην με παρεξηγήσει. Θέλω να γελάσω δυνατά και να νιώσω ότι αδειάζω, κι ας γυρίσουν να με κοιτάξουν τα διπλανά τραπέζια, να τρέχω και να μην σκέφτομαι αν θα πέσω, να πέφτω και να μην σκέφτομαι αν θα λερωθεί το φόρεμα μου. Μου λείπει ο αυθορμητισμός και το να μη φοβάμαι, έστω κι αν αυτό συνέβαινε παλιά επειδή δεν ήξερα τους κινδύνους. Εκτιμάς την παιδική σου ηλικία όταν πια είναι αργά και αυτό ισχύει για όλους. Εκτιμάς εκ των υστέρων τη δυνατότητα που είχες να σου συγχωρούν τα πάντα γιατί απλώς είσαι «μικρή ακόμα», να μυρίζεις αρώματα που χρόνια αργότερα θα σε γυρίζουν πίσω και να αποθηκεύεις μέσα σου εικόνες που στο μέλλον θα είναι αρκετές για να σε χαλαρώσουν. Ξέρεις ότι κι εσύ μετά από καιρό θα προσπαθείς να πείσεις τα παιδιά σου να απολαύσουν τα παιχνίδια τους και τους ασήμαντους τσακωμούς, τις ατελείωτες καλοκαιρινές ημέρες και τα Χριστούγεννα, που γεμίζουν γλυκά, στολίδια και κοκκινάδια στα μάγουλα αντί για κοινωνικές υποχρεώσεις και φιλιά δημοσίων σχέσεων. Και φυσικά, ξέρεις από τώρα ότι και τα δικά σου παιδιά θα νομίζουν ότι είσαι τρελή και θα ανυπομονούν να μεγαλώσουν. Κάποιες φορές θέλεις να γυρίσεις στα παλιά, αλλά προς το παρών μπορείς μόνο να αφαιρέσεις για λίγο την πανοπλία που σε προστατεύει και να νιώθεις λίγο πιο ελεύθερη. Συνειδητοποιείς τα λάθη του παρελθόντος και προσπαθείς να βρεις τις ισορροπίες σου στο παρόν. Νιώθεις ακόμα τον εαυτό σου ρευστό και ψάχνεις να αγγίξεις το κοριτσάκι με τα ροζ παπούτσια, που τότε τα μισούσε και τώρα θα ήθελε να αγοράσει ακριβώς τα ίδια αν έβρισκε. Τελικά, όσο κι αν προσπαθείς να το καταπνίξεις, εκείνο εμφανίζεται και σε κάνει και πάλι να το νοσταλγείς.

Βάλε υποψηφιότητα και εμείς μαζί σου. Φαντάζομαι θα κάνεις και κάτι για το ελεύθερο;;;;

Προτείνω δημόσια οργανωμένα ελεύθερα κάμπινγκ με χρονικό περιορισμό ώστε να απολαμβάνουμε όλοι μας!

Σαρακηνέ από σήμερα σε διορίζω γενικό τοποτηρητή Μακεδονίας.

Το ελεύθερο κάμπινγκ θα το κάνω αυτό που του αξίζει: ΕΛΕΥΘΕΡΟ

Λες να κάνω χρήση του τίτλου αν μου κάνουν κανά πέσιμο για ελεύθερο , δεν μπορούν να συλλάβουν τον τοποτηρητή έτσι απλά

Λοιπόν, ο Tesla άνοιξε μεγάλο θέμα αλλά εγώ που δεν έχω μέτρο θα το κάνω μεγαλύτερο... Παρακολουθούσα για πολλοστή φορά την ταινία "Αγέλαστος Πέτρα" όπου αναφέρεται ότι βρέθηκε στην Ελευσίνα ένα χάλκινο κράνος που όμοιό του υπάρχει άλλο ένα στον κόσμο! Και ερωτώ: σε άλλη περίπτωση (όχι στην ελληνική) θα είχαν δημιουργήσει ολόκληρο θεματικό πάρκο γι΄αυτό το κράνος, ναι ή ου? θα το είχαν προβάλλει ως ένα θέμα τεράστιας σημασίας και θα συνέρεαν για να το δουν? Θα τύπωναν μπλουζάκια, καρτ ποστάλ, κούπες, σημειωματάρια, με θέματα εμπνευσμένα από το εύρημα αυτό? Δεν λέω να κάνουμε καρακιτσαριές όπως αυτές που βλέπει κανείς στις ΗΠΑ που έχουν και τη σημαία τους σε σώβρακο, αλλά...

Ως Θεσσαλονικιός βλέπω καθημερινά τα ευρήματα (κτίσματα κυρίως) της βυζαντινής ιστορίας της πόλης παρατημένα να καταστρέφονται σταδιακά από τις καιρικές συνθήκες και το σκουπιδαριό.

Βλέπω στην πλατεία Αντιγονιδών τα ευρήματα του ναού της Αφροδίτης να παραμένουν όχι απλά ανεκμετάλλευτα αλλά να μην έχουν γίνει καν εργασίες ανασκαφών (τα ανακάλυψαν κατά λάθος όταν πήγαν να σηκώσουν μια οικοδομή και έκτοτε απλά το παράτησαν το θέμα).

Τι έγινε χορτάσαμε από ιστορία και ευρήματα ώστε να μην μας ενδιαφέρουν αυτά; Θα έπρεπε να έχουμε 1000 μουσεία σε όλη την Ελλάδα για να κρατηθούν αυτοί οι θησαυροί και αντί αυτού τα αφήνουμε να σαπίζουν ανεκμετάλλευτα.

Θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι εκτός από τον τουρισμό που έρχεται για τις παραλίες μας και το κλίμα μας υπάρχει και αυτό που έρχεται για τον πολιτισμό μας. Όπως έγραψε κάποτε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης:
Εμείς δυστυχώς νοούμε να το καταλάβουμε.