ΔΕΔΟΜΕΝΑ…

Η ευρύτερη περιοχή που ονομάζεται Κόκκινο Λιμανάκι (και κάποο τμήμα στο Μάτι), άνηκε στην Εκκλησία (Ι.Μ. Παντοκράτορος – Νταού Πεντέλης). Η Εκκλησία το 1934 (μέσω του Ο.Δ.Ε.Π.), τεμάχισε κατά βούληση και πούλησε (όχι παραχώρησε) όλη την περιοχή σε 7 ενδιαφερομένους από τα Σπάτα. Εκείνοι με την σειρά τους δημιούργησαν μικρότερα αγροτεμάχια, τα οποία και πούλησαν σε άλλους, κ.ο.κ.

Λίγο μετέπειτα της εποχής εκείνης, υπήρξε σχεδιασμός και αρχική υλοποίηση ενός παραλιακού δρόμου, ο οποίος θα συνέδεε το Λαύριο με τον Μαραθώνα. Ως εκ τούτου, η παραλιακή οδός της εν λόγω περιοχής (Λεωφόρος Ποσειδώνος) και τα οικόπεδα εκατέρωθεν αυτής (και μόνον) εντάχθηκαν εντός σχεδίου πόλεως.

Από την 1η αεροφωτογράφιση της περιοχής (αρχείο Γ.Υ.Σ.) το 1946, διακρίνεται ξεκάθαρα ότι η εν λόγω περιοχή αποτελούνταν (κυρίως) από αμπελώνες και (δευτερευόντως) από “αραιό” πευκοδάσος. Πλην, όμως, το πευκοδάσος με το πέρασμα των χρόνων (και την μη ανθρώπινη παρεμπόδιση) πύκνωσε και εξαπλώθηκε.
Τοιουτοτρόπως, πριν από περίπου 30 χρόνια, τέθηκε (για πρώτη φορά) εκ του Δασαρχείου το θέμα του “δασικού” χαρακτηρισμού της περιοχής. Ένα θέμα, για το οποίο αναμένονταν φέτος (30 χρόνια μετά!) οι πρώτες οριστικές αποφάσεις (δασικοί χάρτες).


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ…

#1. Όσοι ιδιοκτήτες τεμαχίων - οικοπέδων της εν λόγω περιοχής διέθεταν πωλητήρια (και όχι παραχωρητήρια, όπως σε άλλες κοντινές περιοχές), ήταν απόλυτα και καθόλα νόμιμοι (ως προς την ιδιοκτησία)…

#2. Όλα τα κτίσματα της περιοχής, τα οποία δεν βρίσκονταν εκατέρωθεν της παραλιακής οδού (Λεωφόρος Ποσειδώνος), ήταν αυθαίρετα…

#3. Οι ιδιοκτήτες οικοπέδων ή/και κατοικιών της εν λόγω περιοχής, αρχικά δεν τα διέθεταν σε “δασική έκταση” (όρος, ο οποίος δεν υφίσταντο καν εκείνη την εποχή). Απλά, οι ίδιοι ήταν αυτοί οι οποίοι δεν εμπόδισαν την εξάπλωση του πευκοδάσους (για λόγους φυσικής σκίασης και δροσιάς) και κατέληξαν να βρίσκονται (όντως) εντός δάσους…


ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ…

Εφόσον η ευρύτερη περιοχή ήταν υπό “δασικό” χαρακτηρισμό, δεν υπήρχε καν σχέδιο πόλεως, με αποτέλεσμα:

#Α΄. Την δόμηση (κρυφά ή μέσω “λαδώματος”) ακόμη και σε περιοχές που ήταν από την εποχή του ’40, “δάσος”…

#B΄. Την άναρχη δόμηση παντού, κανένα απολύτως σχέδιο! Πλήθος δρόμων, είτε αδιέξοδων, είτε πλάτους που δεν χώραγαν να διασταυρωθούν ούτε 2 μικρά αυτοκίνητα. Πλήθος περιπτώσεων ιδιοκτητών παραλιακών οικοπέδων, οι οποίοι δεν παραχωρούσαν ούτε 1 εκατοστό (!), για την διάνοιξη δρόμου προς την παραλία…

#Γ΄. Καμία απολύτως μέριμνα! Αναξιοποίητα ιδιόκτητα τεμάχια (γεμάτα σκουπίδια ή πευκοβελόνες), αυλές – ταράτσες – σκεπές γεμάτα πευκοβελόνες, κάτοικοι οι οποίοι καθάριζαν μεν, αλλά τα έριχναν στο πλησιέστερο αναξιοποίητο οικόπεδο δε…

#Δ΄. Καμία απολύτως λογική! Η περιοχή είχε χαρακτηριστεί (προσωρινά?) ως αυθαίρετη, αλλά ρεύμα και νερό παρέχονταν κανονικά, όπως επίσης και ανάλογοι φόροι επιβάλλονταν – πληρώνονταν κανονικότατα. Η περιοχή δεν ήταν (αρχικά) δασική, αλλά είχε χαρακτηριστεί (προσωρινά?) ως δασική, με αποτέλεσμα όχι μόνον η κοπή, αλλά και η αποψίλωση των πεύκων να απαγορεύεται. Και όποιος (σώφρων) τόλμαγε να αποψιλώσει (υπό τον φόβο της πυρκαγιάς), καταγγέλλονταν άμεσα από τον “οικολόγο” – “ακτιβιστή” γείτονα, με ότι αυτό συνεπαγόταν ως προς τις νομικές συνέπειες…

#Ε΄. Καμία απολύτως συναίσθηση κινδύνου! Σε μία περιοχή ~650 στρεμμάτων, υπήρχε μόνον ένας κύριος δρόμος διαφυγής (Λεωφόρος Ποσειδώνος, εάν η φωτιά ερχόταν από Δυτικά). Σε μία ακτογραμμή ~3,5km, υπήρχαν λόγω απότομης (γκρεμός) μορφολογίας του εδάφους μόνον 6 – 7 σημεία πρόσβασης στην θάλασσα, εκ των οποίων μόνον 1 – 2 δεν είχαν αμέτρητα σκαλιά. Ο Βουτσάς είχε ξαναπάρει φωτιά και οι “καύτρες” (όχι απλά ο καπνός) έφταναν μέχρι την παραλία (Κόκκινο Λιμανάκι). Και παρ’ όλα αυτά, ελάχιστοι είχαν “θορυβηθεί” και απειροελάχιστοι είχαν φύγει, τότε. “Έλα μωρέ, η Λεωφόρο Μαραθώνος είναι φυσική αντιπυρική ζώνη. Η φωτιά θα σταματήσει ή θα την σταματήσουν εκεί”…

#ΣΤ΄. Καμία απολύτως ευαισθητοποίηση, από το κράτος! Επαληθεύοντας στο έπακρον την σοφή παροιμία: “Εάν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις από τους άλλους”…


ΕΡΩΤΗΜΑ… Τελικά, ποιος ΚΥΡΙΩΣ ευθύνεται για την τραγωδία που συνέβη?

- Το κράτος, ως προς την πολεοδομία? Όφειλε εξ’ αρχής (δεκαετία του ’30) να ξεκαθαρίσει την κατάσταση της περιοχής (οικισμός ή δάσος) και, είτε να επιτρέψει ολοκληρωτικά, είτε να απαγορεύσει ολοκληρωτικά, την δόμηση.

- Το κράτος, ως προς το δασαρχείο? Όφειλε να εμποδίσει (δεκαετία του ’90) το δασαρχείο να χαρακτηρίσει την περιοχή ως δασική, ώστε οι κάτοικοι να μπορούν τουλάχιστον να προβαίνουν σε κόψιμο (κατά βούληση) και αποψίλωση δέντρων.

- Το κράτος, ως προς την κινητοποίηση? Όφειλε τουλάχιστον να έχει αμεσότερο και ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο έκτακτης ανάγκης, υπό την επικρατούσα πολεοδομική (μπουρδελο)κατάσταση.

- Οι κάτοικοι, ως προς την μέριμνα. Όφειλαν να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι και να υπήρχε ανάλογη μέριμνα (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο), η οποία (κακά τα ψέματα και λόγω παιδείας) δεν θα υπάρξει ποτέ (ακόμη και μετά από την πρόσφατη τραγωδία).


Διευκρινίζω ότι τα άνωθεν δεδομένα – συμπεράσματα – αποτελέσματα, τα γνωρίζω από πρώτο χέρι, καθότι η οικογένειά μου διαθέτει εξοχική οικία στο Κόκκινο Λιμανάκι, από το 1950!

Διευκρινίζω, επίσης, ότι το νήμα – poll δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Συνεπώς, όσων οι τοποθετήσεις αναφέρουν άμεσα ή έμμεσα πολιτικές απόψεις, θα ζητήσω να διαγραφούν!

Κλείνω με την ευχή ο Θεός να συγχωρέσει και να αναπαύσει τις ψυχές των θυμάτων και να δώσει φώτιση στους υπόλοιπους…

Μεταφέρω εδώ την άποψή μου, με ένα κείμενο που ανήρτησα σε άλλο φορουμ:

"Μία απλή εικόνα από την εφαρμογή Google Maps αρκεί για να καταλάβεις τα χαρακτηριστικά της περιοχής που καταστράφηκε από την πυρκαγιά.
Η πρώτη εντύπωση που σου δίνει είναι πως πρόκειται για μια κωμόπολη μέσα σε ένα πευκοδάσος. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να δεις πως τα οικοδομικά τετράγωνα είναι πολύ μεγάλα, οι δρόμοι είναι στενοί και πολλοί καταλήγουν σε αδιέξοδο, πως σπανίζουν οι πλατείες, πως υπάρχουν πάνω από πενήντα κτήρια που εμποδίζουν την πρόσβαση στο παραλιακό μέτωπο, δηλαδή στη θάλασσα.

Το Μάτι, παραθεριστικός οικισμός, που χρονολογείται από τη δεκαετία του '60 και τα τελευταία 20 χρόνια γιγαντώθηκε και μετατράπηκε σε περιοχή μονίμου κατοικίας, δομήθηκε εξ αρχής χωρίς κανένα σχέδιο, αυθαίρετα και απρογραμάτιστα. Εντάχθηκε στο σχέδιο πόλεως πριν περίπου μια δεκαετία, χωρίς επίσης καμία πρόβλεψη για ουσιαστικές βελτιώσεις ειδικά στο επίπεδο της ασφάλειας. Καμμια διαπλάτυνση δρόμου, καμία απαλλοτρίωση, κανένα σοβαρό ρυμοτομικό σχέδιο.

Πριν λίγους μήνες οι νεκροί ήταν στη Μάνδρα, με μαθηματική ακρίβεια στο μέλλον θα υπάρξουν κάπου άλλου. Όσο οι δομές παραγωγής της Ελλάδας συντηρούν ένα κοινωνικό συμβόλαιο με βάση το οποίο το κράτος ληστεύει τον πολίτη και σε αντάλλαγμα τον αφήνει να κλέψει κι αυτός λίγο στον μικρόκοσμο και στην αυλίτσα του, τόσο η κάθε φυσική καταστροφή (τυχαία ή μη) θα εξελίσσεται σε τραγωδία."

Γι αυτό δεν θα ψηφίσω κάτι συγκεκριμένο, καθότι εκείνο που φτάει για την καταστροφή και τα τραγικά πολλά θύματα είναι το συγκεκριμένο μοντέλο του νεοελληνικού καπιταλισμού. Δηλαδή ένας δολοφονικός συνδυασμός της κρατικής ανικανότητας και διαφθοράς, με τον άθλιο ατομισμό και την ανευθυνότητα των (επίσης διεφθαρμένων) πολιτών.

Υ. Γ. : Uncle George, ελπίζω να μην είχατε προβλήματα με το σπίτι και τους ανθρώπους σας.

Θείε καλησπέρα,
Άνοιξες θέμα «φωτιά».
Ελπίζω να είναι όλα εντάξει με τους δικούς σου και το σπίτι.

Όλοι ανάλογα το κανάλι που θα δούμε, διαμορφώνουμε μια άλλη πραγματικότητα σε ότι αφορά για το ποιος φταίει και τι λάθη έγιναν σε αυτή την τραγωδία.
Πολύ ωραία η ανάλυση σου και για να είμαι ειλικρινής πήρα πληροφορίες που δεν τις είχα.
Δεν θα μιλήσω για πολιτικούς και για κόμματα, γιατί δεν νομίζω ότι έχει και κανένα νόημα αυτή τη στιγμή.
Δεν θα μιλήσω για τις ευθύνες που έχει το κράτος, ανεξαρτήτου κόμματος που κυβερνάει. Θα ήθελα να μιλήσω για την τακτική που έχουμε σαν λαός, όταν γίνεται κάτι να φταίει πάντα ο άλλος, να μην κοιτάμε καθόλου τις δικές μας ευθύνες και να φταίει πάντα το σύμπαν εκτός από εμάς.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν πιστεύω ότι φταίνε όσοι ήταν εκεί και ότι μόνοι τους προκάλεσαν αυτό που έπαθαν.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά πράγματα διαφορετικά. Μετά Χριστό προφήτης όλοι, που αφού έχει γίνει το κακό γίνονται ειδικοί σε θέματα ασφάλειας, πυρόσβεσης και εκκενώσεων κατοικημένων περιοχών.
Εδώ για μπάνιο πάμε μια Κυριακή σε παραλίες με πολύ κόσμο και γίνεται χαμός στο να φύγουμε. Χωρίς να είναι μαζική εκκένωση της περιοχής. Με τον νεοέλληνα να μπαίνει σφήνα από την ΛΕΑ, με το «φτιαγμένο» αυτοκίνητο και την μουσική να ακούει όλη η περιφέρεια και τους ευτυχείς γονείς να έχουν τα παιδιά αγκαλιά στο μπροστινό κάθισμα.
Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν προσπαθούσαν να εκκενώσουν την περιοχή;
Δεν νομίζω (χωρίς να είμαι ειδικός) ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο άμεσα και με καλύτερα αποτελέσματα.
Δυστυχώς ήταν πολλά άτομα, σε έναν χώρο με τεράστια καύσιμη ύλη, με πολύ λίγους δρόμους διαφυγής. Τουλάχιστον εγώ αυτό το συμπέρασμα έβγαλα.
Πραγματικά πιστεύω ότι για πάρα πολλά πράγματα φταίει η Παιδεία μας σαν λαός.
Εδώ εμείς οι ίδιοι βρίζουμε τον «μπάτσο» που θα μας γράψει γιατί οδηγούμε στην ΛΕΑ που «μπήκαμε για λίγο γιατί βιαζόμαστε» και μετά γίνεται το παλικάρι που μας κάνει περήφανους που σώζει ζωές. Ο ίδιος είναι παιδιά. Δεν είναι άλλος. Αυτό δεν το καταλαβαίναμε ποτέ. Δεν θα έπρεπε να νοιώθουμε περήφανοι (φυσικά όχι το ίδιο) όταν θα τον δούμε να κόψει κλήση στον μάγκα της ΛΕΑ; Όταν παίρνει το δίπλωμα σε κάποιο μεθυσμένο; Όταν κάνει έλεγχο στον δρόμο;
Θεωρώ ότι σαν λαός θέλουμε έναν αστυφύλακα, έναν πυροσβέστη και έναν γιατρό να είναι πάντα δίπλα μας, αλλά να βλέπει μόνο όταν θέλουμε εμείς. Πάντα φωνάζουμε που είναι το κράτος όταν κάτι κακό συμβαίνει σε εμάς, αλλά δεν πειράζει που δεν υπάρχει κράτος όταν κάνουμε την παρανομία μας, ή όταν φτάνουμε τον φράχτη μας μέχρι την παραλία.
Συγνώμη Γιώργο αν βγήκα εκτός θέματος, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να έχω άποψη για το τι έφταιξε, γιατί πολύ απλά δεν έχω γνώση.
Σαν ένας απλός πολίτης, παρατηρητής που θέλω να βοηθάω όταν και όπου μπορώ σκέφτομαι. Που ναι, είμαι περήφανος για όλους αυτούς που πραγματικά έδωσαν όλο τους το είναι (και ας τους κράζουμε μετά που θα έχουν άλλο ρόλο), για όλον αυτό τον κόσμο που βοήθησε όπως μπορούσε και έγινε ένα μπροστά σε μια τόσο μεγάλη καταστροφή, είμαι περήφανος.
Γιατί η μόνη Παιδεία που έχουμε από τα σπίτια μας είναι να βοηθάμε όπως μπορούμε τον συνάνθρωπό μας, ακόμα και με αυτοθυσία πολλές φορές, αλλά να τον βρίζουμε πριν και να του πετάμε τα σκουπίδια μας και τα κομμένα μας χόρτα και ας τα μαζέψει αυτός. Πρέπει να πάθει ο άλλος την ζημιά ή την καταστροφή, για να κοιτάξουμε λίγο πιο έξω από τον μικρόκοσμο του σπιτιού μας, οικοπέδου μας, αυτοκινήτου μας.
Θέλουμε νόμους να υπάρχουν, αλλά να μην ισχύουν για εμάς.
Λυπάμαι που έφυγαν άδικα τόσα παιδιά, τόσοι γονείς, τόσοι άνθρωποι, τόσο φρικτά. Λυπάμαι και αυτούς που έμειναν πίσω και πρέπει να αντέξουν (αν αντέχετε) αυτή την απώλεια. Λυπάμαι που χάθηκαν τόσες περιουσίες, άσχετα με το αν είναι αυθαίρετα ή όχι, κάποιος μάτωσε να τα φτιάξει. Κάποιοι τον άφησαν να τα φτιάξει, κάποιοι πήραν λεφτά γιατί τα έφτιαξε.
Μας έμαθαν και θέλαμε να ζούμε σε μια χώρα που αν έχεις κάποιο γνωστό, θα μπορέσεις να κάνεις κάτι παραπάνω από αυτά που επιτρέπονται βάση νόμου. Από το να περάσεις καλύτερα στον στρατό, μέχρι και κατάχριση δημοσίου χρήματος να κάνεις. Γιατί απλά έχεις τις άκρες.
Συγνώμη αν κούρασα. Απλά όλες αυτές τις μέρες με πνίγουν όλα αυτά. Παίζουμε θέατρο μπροστά στις παιδικές ψυχές που χάθηκαν.
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.
Και αν χαθεί, εγώ θα φταίω.»
Νίκος Καζατζάκης.

Καλά ειπωμένα από τους παραπάνω.
Πιστεύω όμως ότι λείπει το ερώτημα που θα ψήφιζαν ολοι.
Ότι φταίνε οι πολίτες που πίεσαν και ψήφισαν έτσι ώστε να μη μπορεί να λειτουργήσει ούτε η πολεοδομία ούτε το δασαρχείο. Για να μπορέσουν έτσι να λειτουργήσουν καταπατώντας όχι μόνο κάθε νόμο αλλά και την κοινή λογική.
Το κράτος δεν είναι κάτι ουδέτερο. Εμείς το φτιάχνουμε όπως θέλουμε. Και βάζω στοίχημα (γιατί το έχω δει αλλού) ότι σε αυτά τα μέρη αυτό το κράτος ηθελαν και αυτό το κράτος έφτιαξαν. Γιατί προφανώς το κράτος δεν λειτουργεί παντού και για όλους με τον ίδιο τρόπο. Όσοι ζουν στην Ελλάδα το ξέρουν αυτό.
Αν έχεις λεφτά και θέλεις να κτίσεις, κτίζεις όπου γουστάρεις. Και το λέω αγοραία γιατί για αγοραία πρακτική πρόκειται από αγοραίους ανθρώπους. Μιλώ όχι για όλους αλλά για την συντριπτική πλειοψηφία που διαμορφώνει και την εικόνα. Από ανθρώπους εθισμένους να δουλεύουν άλλοι γι αυτούς και να ζουν με τους φόρους μας και την υπεραξία της ύπαρξης μας. Που δεν διστάζουν για παράδειγμα να διεκδικούν μόνο για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους μέρη που παλιά τα χαίρονταν όλοι. Να μετονομάζουν το Μπελέτσι σε Ιπποκράτειο Πολιτεία και να απαιτούν να εξασφαλίσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι τις προϋποθέσεις για να μη καούν αυτοί και τα παιδιά τους (ή να μη κλείσει ο δρόμος τους το χειμώνα). Για να συνεχίσουν να χαίρονται ξένοιαστα αυτό που στέρησαν σε μένα και το παιδί μου.
Να είμαι ξεκάθαρος. Πιστεύω ακράδαντα ότι ανθρώπινη ζωή είναι μια αξία απόλυτη και υπέρτερη πάντων. Ούτε στον χειρότερο εγκληματία δεν αξίζει να πληρώνει με τη ζωή του το λάθος του.
Αλλά ως εδω. Εγκλημα υπάρχει και είναι μάλιστα συνεχές και από ανθρώπους αμετανόητους.
Περιμένετε να δείτε τι θα γίνει αν υπάρξει προσπάθεια να γκρεμιστούν σπίτια που κλείνουν τη παραλία. Αν υπάρξει προσπάθεια να ανοιχτούν νέοι δρόμοι ή να φαρδύνουν παλιοί. Και δεν συζητάω καν για εφαρμογή του νόμου για αναδάσωση και απαγόρευση δόμησης στο δάσος. Θα έχουμε επανάσταση.
Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε στην ιδιοκτησία μας. Άλλη μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία. Που ακούμε για δημόσιους περιορισμούς στη χρήση της ιδιωτικής γης και μας πιάνει ανατριχίλα. Που τα 4 στρέμματα είναι του Θεού και μόλις κάποιος πάει να τα αγγίξει λοιδωρείται και ξαποστέλνεται. Τη θυμάστε τη Μπιρμπίλη;
Τέλος πάντων, πολλά είπα.
Και μερικές παρατηρήσεις.
Δεν ξέρω τη περιοχή τόσο βαθιά όπως ο uncle george, οπότε δεν ξέρω τι γινόταν εκεί με το δάσος. Πάντως αμέσως μετά τον πόλεμο τα δάση στην Αττική είχαν εν πολλοίς εξαφανιστεί. Για παράδειγμα ο Υμηττός που στα μέσα του 70 (πριν αρχίσει η ανάπτυξη με τις φωτιές) ήταν καταπράσινος από άκρη σε άκρη, μετά τον πόλεμο δεν είχε ούτε ένα δέντρο. Τον είχαν κάψει για να ζεσταθούνε. Αναρωτιέμαι αν είναι στην ίδια περίπτωση και οι αεροφωτογραφίες του 46 με το αραιό δάσος στο Ματι. Όχι ότι έχει και κάποια σημασία αυτό. Αφού έτσι κι αλλιώς και το αραιό δάσος, δάσος είναι. Και όταν τη δεκαετία του 90 οι νεόπλουτοι άφησαν τα Πατήσια και καταέκτισαν το Μάτι, οικοδομησαν στο Νέο Βουτζά και δημιούργησαν την ...Καλλιτεχνούπολη, το δάσος ήταν πια πυκνότατο. Και οι νόμοι για την προστασία του που δεν υπήρχαν το 46, ήταν πια εδω. Για να τους γράψουν στα...

Συμφωνώ απόλυτα με τον Pankan. Είναι βαριές οι ευθύνες των πολιτών. Νά ένα παράδειγμα πολύ πιο light που ζω προσωπικά :

Έχω ένα λιοστάσι με λίγες ρίζες ελιές. Βρίσκεται σε μια απόσταση 120 χιλιομέτρων από την Αθήνα. Το αγόρασα με πολύ λίγα χρήματα πριν 15 χρόνια, αλλά αυτή ήταν η πραγματική του εμπορική αξία τότε.

Όταν έγινε η αγορά ο τόπος γύρω-τριγύρω ήταν γεμάτος παρόμοια αγροτεμάχια όλα με ελαιώνες. Αυτός ήταν και ένας από πιο βασικούς λόγους που προχώρησα στην αγορά. Επειδή είμαι παιδί της πόλης ήθελα να αποκτήσω μια πιο ουσιαστική επαφή με τη φύση και να βγάζω αν είναι δυνατόν μόνος μου έναν τενεκε λάδι για το σπίτι μου. Το γεγονός πως η περιοχή ήταν προσανατολισμενη στην ελαιοκαλλιέργεια με εξυπηρέτησε πολύ γιατί είχα γείτονες οι οποίοι μπορούσαν να μου δώσουν οδηγίες, τεχνογνωσία και συμβουλές.
Εγώ ήμουν μόλις ο δεύτερος άνθρωπος από την πόλη που αγόραζα γη στην περιοχή.

Δυστυχώς η περιοχή βρίσκεται κοντά στη θάλασσα και έχει μείζον τουριστικό ενδιαφέρον.

Ε λοιπόν σε διάστημα λιγότερο των πέντε ετών όλες οι ιδιοκτησίες γύρωθεν του δικού μου αγροτεμαχίου πουλήθηκαν σε "αθηναίους" και άμεσα από ελαιώνες μετατράπηκαν σε εξοχικές κατοικίες περιστοιχισμένες από όσες ελιές δεν χρειάστηκε να κοπούν για να οικοδομηθεί το εξοχικό. Λίγο πιο πάνω ένας καταπληκτικός ελαιώνας 20 στρεμμάτων δωθηκε αντιπαροχή και στη θέση των δέντρων φυτρωσαν 6 μεζονέτες με πισίνα. Εν ολίγοις μέσα σε πέντε χρόνια άλλαξε ραγδαία η χρήση γης του μέρους και αλλοιώθηκε η φυσιογνωμία του.

Το αποτέλεσμα είναι να είμαι ο μόνος που διατήρησα το λιοστάσι, λιοστάσι. Εγκατέστησα μόνο μια μικρή αποθήκη (τύπου Praktiker) 1,5Χ1.0 m² για να φυλάω εκεί μερικά αγροτικά εργαλεία και μια σκηνή που τη χρησιμοποιώ όταν θέλω να διανυκτερεύσω ένα βράδυ. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα φυσικά, πράγμα που κάνει τους γείτονες να με θεωρούν κάτι σαν τον τρελό του χωριού που κοιμάται σε σκηνή και μάλιστα να μου προτείνουν οι ίδιοι να τραβήξω ένα καλώδιο από τα σπίτια τους για να κάνω τη δουλειά μου.

Οι άνθρωποι καλή πρόθεση έχουν, αλλά όλο αυτό το σκηνικό είναι ενδεικτικό του πόσο ελάχιστη συνείδηση έχουμε για τις πραγματικές συνέπειες τις κοινωνικής και οικιστικής συμπεριφοράς μας.

Όποτε μάλιστα τύχει να κάνω κουβέντα για το θέμα οι ίδιοι θεωρούν πως πρέπει να είμαι ευχαριστημένος με την οικιστική ανάπτυξη της περιοχής γιατί έτσι το αγροτεμαχιό μου πήρε μεγαλύτερη αξία.

Για την ιστορία να αναφέρω ότι (ευτυχώς) έτυχε και δεν υπήρχαν μέλη της οικογένειας στο σπίτι, όπως επίσης και ότι το κτίσμα δεν καταστράφηκε (αλλά την "γλύτωσε" με κάποιες ζημιές), διότι είχαμε φροντίσει (χειμώνα και "κρυφά") να αποψιλώσουμε το τεράστιο πεύκο που υπήρχε στο οικόπεδο, να είναι πάντα απολύτως καθαρό από πευκοβελόνες και χόρτα, να μην υπάρχουν δέντρα πλησίον του εκάστοτε τοίχου και εύφλεκτα υλικά στην αυλή ή τον κήπο.

Nikos L. έγραψε: ...εκείνο που φτάει για την καταστροφή και τα τραγικά πολλά θύματα είναι το συγκεκριμένο μοντέλο του νεοελληνικού καπιταλισμού. Δηλαδή ένας δολοφονικός συνδυασμός της κρατικής ανικανότητας και διαφθοράς, με τον άθλιο ατομισμό και την ανευθυνότητα των (επίσης διεφθαρμένων) πολιτών...

PanagiotisR έγραψε: ...Πάντα φωνάζουμε που είναι το κράτος όταν κάτι κακό συμβαίνει σε εμάς, αλλά δεν πειράζει που δεν υπάρχει κράτος όταν κάνουμε την παρανομία μας...

pankan έγραψε: ...Το κράτος δεν είναι κάτι ουδέτερο. Εμείς το φτιάχνουμε όπως θέλουμε. Και βάζω στοίχημα (γιατί το έχω δει αλλού) ότι σε αυτά τα μέρη αυτό το κράτος ηθελαν και αυτό το κράτος έφτιαξαν. Γιατί προφανώς το κράτος δεν λειτουργεί παντού και για όλους με τον ίδιο τρόπο. Όσοι ζουν στην Ελλάδα το ξέρουν αυτό...

Respect...

Θείο ευχαριστούμε για τις λεπτομέρειες, δεν τις γνώριζα. Πρέπει να είσαι από τους λίγους που φρόντιζες το οικόπεδο σου. Έτυχε να περάσω αρχές Ιουνίου από την περιοχή πηγαίνοντας για μπάνιο και οι πευκοβελόνες κάλυπταν τον δρόμο. Ο παραλιακός δρόμος δε, ήταν τόσο στενός που μαζί με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που υπήρχαν εκατέρωθεν είχε γίνει μια λωρίδα.

Θα συμφωνήσω με όλους σας, το πρόβλημα είναι μεικτό, αλλά ο βασικός υπαίτιος είμαστε εμείς οι Έλληνες. Πάντα κοιτάμε πως θα επωφεληθούμε αδιαφορώντας για τον τρόπο, αρκεί να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, είτε αυτό είναι ο διορισμός κάποιου στο δημόσιο, είτε να κάνουν τα στραβά μάτια για το σπιτάκι μας, είτε να μας σβήσουν μια κλήση. Ψηφίζοντας κάθε φορά όχι με γνώμονα το κοινό καλό, αλλά πάντα με προσωπικό συμφέρον. Συντηρούμε οικογένειες πολιτικών οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν ως προοπτική ενδυνάμωσης των κομμάτων τους την όποια καταστροφή (φυσική ή μη) συμβεί στον τόπο μας. Και δεν μιλώ για την τωρινή κατάσταση, μιας που αυτό είναι ένα διαρκές φαινόμενο. Όπως έγραψε και ο Nikos L, έχουμε φτιάξει ειδικό πολιτικο-οικονομικό μοντέλο, τον νεοελληνικό καπιταλισμό. Το σταματάω εδώ όσον αφορά τα πολιτικά, μιας που αν συνεχίσω θα πρέπει να διαγράψω το μήνυμα μου…

Εδώ είχαμε πάλι το φαινόμενο στα social media να γεμίσουν με selfie-φωτογραφίες από τον τόπο της τραγωδίας με διάφορους γνωστούς και μη, που πήγαν για να βοηθήσουν και ταυτόχρονα έβγαζαν φωτογραφίες τον εαυτό τους για να το δείξουν. Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει, το κάνει γιατί το θέλει, όχι για να το δείξει.

Οι θάνατοι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν είχε εκπονηθεί σχέδιο εκκένωσης του χωριού, να είχε οριστεί σημείο συνάντησης και αποχώρησης για όλους τους κατοίκους. Το οποίο θα είχε εκπονήσει η περιφέρεια μαζί με την συνδρομή της πυροσβεστικής. Φυσικά θα έπρεπε οι κάτοικοι να ακολουθήσουν σωστά το σχέδιο και να είχαν γίνει ασκήσεις εκκένωσης, όχι να μείνουν πίσω προσπαθώντας να σβήσουν την φωτιά με το λάστιχο του ποτίσματος. Επίσης θα έπρεπε να είχαν ενημερωθεί οι ιδιοκτήτες κατοικιών για τους κινδύνους των ξύλινων κουφωμάτων και την χρήση πισσόχαρτων στις στέγες.

Όμως και πάλι εκ των υστέρων είναι εύκολο να το παίζω εμπειρογνώμονας. Μακάρι να είναι το τελευταίο που συμβαίνει και να μην ξαναθρηνήσουμε θύματα.

Διαβάστε παρακάτω για να πειστείτε ότι στο Μάτι και σε όλα τα Μάτια έχουμε ακριβώς την κυβερνηση (με την έννοια των δημόσιων υπηρεσιών) που θέλουμε.

Αντιγράφω από εδω www.news247.gr/koinonia/mati-to-schedio-...ne-pote.6637089.html

Αν στο Μάτι είχε προχωρήσει το σχέδιο του 2011 και είχαν φαρδύνει οι δρόμοι, ενδεχομένως οι κάτοικοι της περιοχής να μη βίωναν την απόλυτη απελπισία, στην προσπάθεια τους να σωθούν από τη φονική φωτιά.

Πηγή του News 24/7 αποκάλυψε πως είχε προταθεί και είχε αναρτηθεί το σχέδιο, για την αναδιαμόρφωση των δρόμων. Που σήμαινε πως θα αφαιρούνταν κάποια μέτρα από ιδιοκτησίες, μεν, αλλά θα βελτιωνόταν η κατάσταση τα μάλα, καθώς οι δρόμοι θα ήταν μεγαλύτεροι κατά 2 και τρία μέτρα. "Και δεν θα καιγόταν κόσμος".

Το σχέδιο όμως, δεν περιλάμβανε το ρέμα, "γιατί το ρέμα δεν μπορεί να ενταχθεί σε οικιστική περιοχή", βάσει νομοθεσίας. Τον Ιούνιο του 2011, είχε γίνει ενημέρωση από τους μελετητές και τον τότε Δήμαρχο. Πήγαμε όλοι στο Δημαρχείο. Ήλθε μια ομάδα 10 κατοίκων, αυτών που 'χουν χτίσει πάνω στο ρέμα, οι οποίοι φώναζαν να κατέβει η ανάρτηση, διότι δεν ήταν το ρέμα μέσα στο σχέδιο. Ήθελαν να νομιμοποιηθεί και το ρέμα.

Οι μελετητές επέμεναν πως αν τολμούσαν να προσθέσουν κάτι τέτοιο στο φάκελο, ο ΥΠΕΧΩΔΕ θα το γύριζε πίσω. Είχαν πάρει διαβεβαιώσεις πως δεν θα γκρεμιστούν τα κτήρια τους. Το ζητούμενο ήταν να άφηναν να προχωρήσει το σχέδιο. Δεν συναίνεσαν. "Αλλά δεν φταίνε εκείνοι. Φταίει ο Δήμαρχος που κατέβασε την ανάρτηση". Θα διερωτάστε τι δύναμη είχαν αυτοί οι δέκα άνθρωποι. "Μπήκε στη μέση το πολιτικό κόστος".