ΔΕΔΟΜΕΝΑ…
Η ευρύτερη περιοχή που ονομάζεται Κόκκινο Λιμανάκι (και κάποο τμήμα στο Μάτι), άνηκε στην Εκκλησία (Ι.Μ. Παντοκράτορος – Νταού Πεντέλης). Η Εκκλησία το 1934 (μέσω του Ο.Δ.Ε.Π.), τεμάχισε κατά βούληση και πούλησε (όχι παραχώρησε) όλη την περιοχή σε 7 ενδιαφερομένους από τα Σπάτα. Εκείνοι με την σειρά τους δημιούργησαν μικρότερα αγροτεμάχια, τα οποία και πούλησαν σε άλλους, κ.ο.κ.
Λίγο μετέπειτα της εποχής εκείνης, υπήρξε σχεδιασμός και αρχική υλοποίηση ενός παραλιακού δρόμου, ο οποίος θα συνέδεε το Λαύριο με τον Μαραθώνα. Ως εκ τούτου, η παραλιακή οδός της εν λόγω περιοχής (Λεωφόρος Ποσειδώνος) και τα οικόπεδα εκατέρωθεν αυτής (και μόνον) εντάχθηκαν εντός σχεδίου πόλεως.
Από την 1η αεροφωτογράφιση της περιοχής (αρχείο Γ.Υ.Σ.) το 1946, διακρίνεται ξεκάθαρα ότι η εν λόγω περιοχή αποτελούνταν (κυρίως) από αμπελώνες και (δευτερευόντως) από “αραιό” πευκοδάσος. Πλην, όμως, το πευκοδάσος με το πέρασμα των χρόνων (και την μη ανθρώπινη παρεμπόδιση) πύκνωσε και εξαπλώθηκε.
Τοιουτοτρόπως, πριν από περίπου 30 χρόνια, τέθηκε (για πρώτη φορά) εκ του Δασαρχείου το θέμα του “δασικού” χαρακτηρισμού της περιοχής. Ένα θέμα, για το οποίο αναμένονταν φέτος (30 χρόνια μετά!) οι πρώτες οριστικές αποφάσεις (δασικοί χάρτες).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ…
#1. Όσοι ιδιοκτήτες τεμαχίων - οικοπέδων της εν λόγω περιοχής διέθεταν πωλητήρια (και όχι παραχωρητήρια, όπως σε άλλες κοντινές περιοχές), ήταν απόλυτα και καθόλα νόμιμοι (ως προς την ιδιοκτησία)…
#2. Όλα τα κτίσματα της περιοχής, τα οποία δεν βρίσκονταν εκατέρωθεν της παραλιακής οδού (Λεωφόρος Ποσειδώνος), ήταν αυθαίρετα…
#3. Οι ιδιοκτήτες οικοπέδων ή/και κατοικιών της εν λόγω περιοχής, αρχικά δεν τα διέθεταν σε “δασική έκταση” (όρος, ο οποίος δεν υφίσταντο καν εκείνη την εποχή). Απλά, οι ίδιοι ήταν αυτοί οι οποίοι δεν εμπόδισαν την εξάπλωση του πευκοδάσους (για λόγους φυσικής σκίασης και δροσιάς) και κατέληξαν να βρίσκονται (όντως) εντός δάσους…
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ…
Εφόσον η ευρύτερη περιοχή ήταν υπό “δασικό” χαρακτηρισμό, δεν υπήρχε καν σχέδιο πόλεως, με αποτέλεσμα:
#Α΄. Την δόμηση (κρυφά ή μέσω “λαδώματος”) ακόμη και σε περιοχές που ήταν από την εποχή του ’40, “δάσος”…
#B΄. Την άναρχη δόμηση παντού, κανένα απολύτως σχέδιο! Πλήθος δρόμων, είτε αδιέξοδων, είτε πλάτους που δεν χώραγαν να διασταυρωθούν ούτε 2 μικρά αυτοκίνητα. Πλήθος περιπτώσεων ιδιοκτητών παραλιακών οικοπέδων, οι οποίοι δεν παραχωρούσαν ούτε 1 εκατοστό (!), για την διάνοιξη δρόμου προς την παραλία…
#Γ΄. Καμία απολύτως μέριμνα! Αναξιοποίητα ιδιόκτητα τεμάχια (γεμάτα σκουπίδια ή πευκοβελόνες), αυλές – ταράτσες – σκεπές γεμάτα πευκοβελόνες, κάτοικοι οι οποίοι καθάριζαν μεν, αλλά τα έριχναν στο πλησιέστερο αναξιοποίητο οικόπεδο δε…
#Δ΄. Καμία απολύτως λογική! Η περιοχή είχε χαρακτηριστεί (προσωρινά?) ως αυθαίρετη, αλλά ρεύμα και νερό παρέχονταν κανονικά, όπως επίσης και ανάλογοι φόροι επιβάλλονταν – πληρώνονταν κανονικότατα. Η περιοχή δεν ήταν (αρχικά) δασική, αλλά είχε χαρακτηριστεί (προσωρινά?) ως δασική, με αποτέλεσμα όχι μόνον η κοπή, αλλά και η αποψίλωση των πεύκων να απαγορεύεται. Και όποιος (σώφρων) τόλμαγε να αποψιλώσει (υπό τον φόβο της πυρκαγιάς), καταγγέλλονταν άμεσα από τον “οικολόγο” – “ακτιβιστή” γείτονα, με ότι αυτό συνεπαγόταν ως προς τις νομικές συνέπειες…
#Ε΄. Καμία απολύτως συναίσθηση κινδύνου! Σε μία περιοχή ~650 στρεμμάτων, υπήρχε μόνον ένας κύριος δρόμος διαφυγής (Λεωφόρος Ποσειδώνος, εάν η φωτιά ερχόταν από Δυτικά). Σε μία ακτογραμμή ~3,5km, υπήρχαν λόγω απότομης (γκρεμός) μορφολογίας του εδάφους μόνον 6 – 7 σημεία πρόσβασης στην θάλασσα, εκ των οποίων μόνον 1 – 2 δεν είχαν αμέτρητα σκαλιά. Ο Βουτσάς είχε ξαναπάρει φωτιά και οι “καύτρες” (όχι απλά ο καπνός) έφταναν μέχρι την παραλία (Κόκκινο Λιμανάκι). Και παρ’ όλα αυτά, ελάχιστοι είχαν “θορυβηθεί” και απειροελάχιστοι είχαν φύγει, τότε. “Έλα μωρέ, η Λεωφόρο Μαραθώνος είναι φυσική αντιπυρική ζώνη. Η φωτιά θα σταματήσει ή θα την σταματήσουν εκεί”…
#ΣΤ΄. Καμία απολύτως ευαισθητοποίηση, από το κράτος! Επαληθεύοντας στο έπακρον την σοφή παροιμία: “Εάν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις από τους άλλους”…
ΕΡΩΤΗΜΑ… Τελικά, ποιος ΚΥΡΙΩΣ ευθύνεται για την τραγωδία που συνέβη?
- Το κράτος, ως προς την πολεοδομία? Όφειλε εξ’ αρχής (δεκαετία του ’30) να ξεκαθαρίσει την κατάσταση της περιοχής (οικισμός ή δάσος) και, είτε να επιτρέψει ολοκληρωτικά, είτε να απαγορεύσει ολοκληρωτικά, την δόμηση.
- Το κράτος, ως προς το δασαρχείο? Όφειλε να εμποδίσει (δεκαετία του ’90) το δασαρχείο να χαρακτηρίσει την περιοχή ως δασική, ώστε οι κάτοικοι να μπορούν τουλάχιστον να προβαίνουν σε κόψιμο (κατά βούληση) και αποψίλωση δέντρων.
- Το κράτος, ως προς την κινητοποίηση? Όφειλε τουλάχιστον να έχει αμεσότερο και ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο έκτακτης ανάγκης, υπό την επικρατούσα πολεοδομική (μπουρδελο)κατάσταση.
- Οι κάτοικοι, ως προς την μέριμνα. Όφειλαν να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι και να υπήρχε ανάλογη μέριμνα (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο), η οποία (κακά τα ψέματα και λόγω παιδείας) δεν θα υπάρξει ποτέ (ακόμη και μετά από την πρόσφατη τραγωδία).
Διευκρινίζω ότι τα άνωθεν δεδομένα – συμπεράσματα – αποτελέσματα, τα γνωρίζω από πρώτο χέρι, καθότι η οικογένειά μου διαθέτει εξοχική οικία στο Κόκκινο Λιμανάκι, από το 1950!
Διευκρινίζω, επίσης, ότι το νήμα – poll δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Συνεπώς, όσων οι τοποθετήσεις αναφέρουν άμεσα ή έμμεσα πολιτικές απόψεις, θα ζητήσω να διαγραφούν!
Κλείνω με την ευχή ο Θεός να συγχωρέσει και να αναπαύσει τις ψυχές των θυμάτων και να δώσει φώτιση στους υπόλοιπους…