EFI καταπληκτικές φωτογραφίες και φανταστική εμπειρία.

πρωτη φορα το 1971 στην αιγινα με το τοτε καραβιπορτοκαλη ηλιο με μια κουβερτα για υποστρωμα και εκεινον τον παραξενο σακο που ηταν στρογγυλοσ στενομακρος και εκλεινε πανω με ενα σχοινακι καρο χρωμα σσυνηθως (τον κραταγε και ο παπαμιχαηλ σε καποια ταινια με την βουγιουκλακη) τοτε ξεκινησα

Προσκυνώ

Αγέννητος ήμουν το 71'....

Είμαι σχετικά φρέσκια στον κόσμο του camping.
Πρώτη φορά λοιπόν πριν 4 χρόνια, κατεβήκαμε το φαράγγι της Σαμαριάς με ένα sleeping bag και ένα σακίδιο στον ώμο. Πήγαμε Σφακιά κι από κει με καραβάκι σε μια παραλία, όπου και διανυκτερεύσαμε.
Η εμπειρία φανταστική και τον επόμενο χρόνο η σκηνή στις διακοπές μας ήταν υποχρεωτική! Άνοιξη και καλοκαίρι λοιπόν από τότε δεν μπορώ να φανταστώ διαφορετικά τις διακοπές μου..

Καλησπερα.Το εχω γραψει και αλλου το γραφω και εδω.Δεκαετια του 60' Νεα Μακρη.Δουλεια οι γονεις και εμεις πιτσιρικια εκει στην Βηθυνια ξεβρακοτα στα καλαμια.Μπανια στην θαλασσα και υπνο σε τσαντηρι ΓΥΦΤΙΚΟΥ τυπου.Μετα προσκοπας κοκ.Μεχρι σημερα με δυο κοριτσια 22 και 19 χρονων.Με την τροχοσκηνη μας εχουμε γυρισει πολλα μερη.Απο Αλεξανδρουπολη(θελω να ξανα ανεβω) εως Φοινικουντα.Και συνεχιζω μονο με σκηνη και ΜΟΝΟ ΕΛΛΑΔΑ.Ειμαι κατασκηνωτης και οχι ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ.!!!!!!!!!!

Αν και δεν είμαι κατά των ταξιδιών (και εν ολίγοις ξέρω σε τι απευθύνεσαι) πολύ σωστά ειπωμένο! Πάνω απ' όλα είμαστε κατασκηνωτές διότι αγαπάμε την φύση και την επαφή με αυτήν όπου και αν είναι και η Ελλάδα μας έχει άπειρα μέρη για εξερεύνηση, όρεξη να έχει κανείς...

Διάβασα με μεγάλη λαχτάρα και περιέργεια τις εμπειρίες σας... Ταξίδεψα κ εγώ μαζί! Πολύ ζήλεψα τους παλιότερους, αυτούς με τον σουγιά και το σλιπιν μπαγκ στον ώμο ... Με κάνατε να καταλάβω γιατί δεν προτιμώ το οργανωμένο κάμπινγκ με ρεύμα και ζεστό νερό, αλλά το ελεύθερο με αλάτια και μπερδεμένα μαλλιά .

Πρώτη φορά ελεύθερο με γονείς στο παρ' ολίγον νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, όταν πήγαινα Δημοτικό.
Από μικρή στα καράβια λόγω ναυτικού μπαμπά (μικρά και μεγάλα, ένα μικρό μάλιστα είχε και τ' όνομά μου και πήγαινε Σπιναλόγκα ), γονείς που αγαπούσαν κ ακόμη αγαπάνε το κάμπινγκ στα 50 τους, ειδικά ο μπαμπάς όταν δεν ταξιδεύει... Κόλλησα πολύ μικρή το μικρόβιο της θάλασσας.

Ε, μετά από εκείνο το πρώτο ελεύθερο, δεν υπήρξε επιστροφή.
Θυμάμαι εκείνον τον ουρανό, που έψαχνα να βρω ένα κομματάκι που να μην έχει τόσα πολλά αστέρια μαζεμένα! Θυμάμαι ότι έπιασα τον εαυτό μου με ανοιχτό το στόμα, κρεμασμένο σαγόνι, σχεδόν έτρεχε το σαλάκι. Μαγεία.
Ο μπαμπάς μου εκείνη την πρώτη φορά μου εξήγησε πώς θα βρίσκω το δρόμο μου κοιτώντας τον πολικό αστέρα και μου έδειξε τους βασικούς αστερισμούς. Είχε ανάψει τον πιο δυνατό φακό, και φώτιζε τον κάθε αστερισμό ακολουθώντας το σχήμα του για να καταλάβω. Ένιωθα ότι αν ανέβαινα σε κείνη τη δέσμη φωτός θα έπιανα πραγματικά τα αστέρια!
Μου έδειξε πόσο πιο εύκολο είναι να βρεις τη σκηνή σου ανάμεσα από τα μονοπάτια και τους κέδρους με σβηστό φακό, από το φως του ουρανού. Και μαζέψαμε ένα δέρμα φιδιού από ένα δέντρο, το οποίο έχουμε ακόμη στο πατρικό μου.
Από τότε, και κάθε φορά που κάνω κάμπινγκ, ψάχνω και βρίσκω τον πολικό αστέρα και τους αστερισμούς, και γυρνάω στη σκηνή με σβηστό φακό, ασυναίσθητα.
Να θυμηθώ να τον ευχαριστήσω...

Καλησπέρα σε όλους!

Όλων οι εμπειρίες μοναδικές και μαγευτικές. Σε προσκαλούν να ταξιδέψεις σε αυτές, να γίνεις ένα με τη ζωή του καθένα.

Πρώτη φορά συμμέτοχος σε ελεύθερο camping στις αρχές του 2000 όντας φοιτητής, σε ένα απο τα μουσικά φεστιβάλ του Άρδα, στη μακρινή Αλεξανδρούπολη. Σκηνές όπου γυρνούσες το κεφάλι, φιλικά χαμόγελα, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Τελείως απροετοίμαστος, άπειρος ακόμα, μόνο με τα απόλυτα βασικά εφόδια - καλή διάθεση, σκηνή και καλή παρέα.
Από τότε η οργάνωση, ο προγραμματισμός και ο σχεδιασμός έχουν ανέβει επίπεδα.. η καλή διάθεση όμως είναι πάντα παρούσα..

Να περνάτε όλοι καλά

Με αφορμή τα ωραία ποστ όλων των παιδιών με τις εμπειρίες τους λέω να πάρω και έγω την σκυτάλη.

Πρώτη φορά πριν 12 χρόνια (16 χρονών) στην δραγωνέρα...απίστευτη εμπειρία που με γέμισε με το δηλητήριο του κάμπινγκ (ειδικά του ελεύθερου). Θυμάμαι είχαμε πάει δυνατό team, γνωρίσαμε πολλά παιδιά (μιας και κάτσαμε 6 μέρες) και ακούγαμε ωραίες ιστορίες για κάμπινγκ κλπ...
Θυμάμαι να έχω βγάλει τις 5 από τις 6 μέρες στην αιώρα (φουλ εξοπλίσμένος από τον 3 χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου), λιώσιμο στην παραλία, φουλ αλάτι στο κορμί και τζίβα στο μαλί δυνατότερη και απο του Marley

Από τότε έχω πάει στην ζωή μου σε ξενοδοχείο μόνο μια φορά στην Ρόδο και αυτό λόγο του ότι ήταν τζάμπα. 12 χρόνια κάμπινγκ και η φώτια μέσα μου κάλα κρατεί...

Εγω πρώτη φορά για κάμπινγκ πήγα με μία παρέα που δεν ήξερε τίποτα (κάποιος είχε πει οτι ξέρει αλλα τζίφος), με μία δανεική σπασμένη σκηνή (δεν το ήξερε ούτε αυτός που μας την έδωσε, την είχε δανείσει αλλού πριν) και sleeping bags.

Η σκηνή φυσικά δεν στηνόταν και κοιμηθήκαμε με τα sleeping bags έξω. Πρώτο πρωΐ ξυπνήσαμε απο τις 6 (ενω την είχαμε πέσει 5 παρα) λόγω ήλιου, ζέστης και άπειρων εντόμων που είχαν κατασκηνώσει στην μάπα μας. Κεφάλι καζάνι απο τα ξύδια και την έλλειψη νερού.

Για νερό που να πίνεται έπρεπε να περιμένεις ουρά χιλιομέτρων (είχαμε πάει σε ένα φεστιβάλ), όπως και για τουαλέτα. Σαπούνια φυσικά δεν είχαμε και οι φακοί κολλάγανε μέσα στα μάτια σαν τσίμπλες κουταβιού. Απο φαΐ μόνο καλαμάκια σουβλάκια και αυτά παγωμένα.

Εννοείται οτι μετα απο δυο μέρες την κάναμε με πολυ μεγάλα και γρήγορα πηδαματάκια. Δεν ήθελα να ξαναδώ σκηνή στην ζωή μου.

Τελικά ξανα έκανα μετα απο χίλια παρακάλια της κοπέλας μου (4 χρόνια μετα το περιστατικό) και τότε το λάτρεψα.