Να ένα άρθρο που βρήκα και με το οποίο συμφωνώ απολύτως.Σας το παραθέτω και περιμένω τα σχόλιά σας με μεγάλο ενδιαφέρον. Ελεύθερο κάμπινγκ.

<<Ακόμα και στον τρόπο διαμονής όπου χαρακτηρίζεται από τον όρο «ελεύθερος», κάποιες μορφές εξουσίας είναι παρούσες .

Σε αυτή την περίπτωση δεν θα εστιάσω στην κρατική εξουσία, που και αυτή δεν καλοβλέπει βέβαια την ελεύθερη κατασκήνωση, αλλά σε μια ιδιότυπη μορφή εξουσίας και καπηλείας των ελεύθερων χώρων.


Όλοι όσοι προτιμούμε την ελεύθερη κατασκήνωση έχουμε συναντήσει, κάποια στιγμή, τους λεγόμενους παραλιάρχες. Έχουμε συναντήσει δηλαδή κατασκηνωτές που επικαλούμενοι την αλά στρατού παλαιότητά τους ή την συχνότητα επίσκεψης της περιοχής αυτοανακηρύσσονται ιδιοκτήτες των τριών διαστάσεων του χώρου.

Οι παραλιάρχες φροντίζουν να βρίσκονται στο σημείο της κατασκήνωσης νωρίτερα από όλους και καταλαμβάνουν όσες περισσότερες φυσικές σκιές μπορούν. Μια για τη σκηνή, άλλη για την αιώρα, άλλη για το καθιστικό, για την κουζίνα, για τις απογευματινές ώρες, για τα τρόφιμα, για τη σκηνή με τα πράγματα, για τα όργανα…. Εάν δεν μπορούν να βρίσκονται πρώτοι στο «ελεύθερο», στήνουν στα καλύτερα σημεία 2-3 κενές σκηνές από τον Μάη κατοχυρώνοντας τον χώρο.

Σε περίπτωση που διεκδικήσεις μια σπιθαμή από «την γη τους», ή απλά αναπνεύσεις λίγο από τον αέρα τους, διαμαρτύρονται και επιχειρηματολογούν με εκφράσεις όπως «εγώ είμαι εδώ από τον Μάιο», «εγώ έρχομαι εδώ 20 χρόνια» και άλλες τέτοιες φεουδαρχικές εκφράσεις που αρχίζουν πάντα με το «εγώ» και περιέχουν άφθονες κτητικές αντωνυμίες . Βέβαια το χειμώνα τα παιδιά αυτά είναι δίπλα μας, το παίζουν ελευθεριακοί και γράφουν στους τοίχους «καλύτερα κοπρίτης παρά ιδιοκτήτης». Και επειδή μάλλον το καλοκαίρι θέλουμε να αλλάζουμε λίγο τη ρουτίνα μας, γίνονται ιδιοκτήτες, χωρίς όμως να πάψουν να είναι κοπρίτες.

Στην πραγματικότητα οι παραλιάρχες είναι πολύ ανασφαλή άτομα και χαρακτηρίζονται από έντονα σύνδρομα κατωτερότητας. Προσπαθούν να πλέξουν ένα εξωτικό – μυστικιστικό μανδύα γύρω από την εικόνα τους μόνο και μόνο για να αντέξουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Συνήθως είναι πάνω από 30 (δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότερο, αφού πρέπει να έχουν στήσει πάνω από 10 χρόνια στην περιοχή), περπατάν αργά έχοντας ένα ηλίθιο βλέμμα (και καλά Ζεν) από την «ηρεμία και την ενέργεια που τους δίνει το μέρος». Συχνά παίζουν κάποιο περίεργο μουσικό όργανο με ακόμα πιο περίεργο όνομα (π.χ. ντιτζεριντού) -το οποίο μεταξύ μας, δεν ξέρουν να το παίζουν, απλά το κουβαλάνε μαζί για μόστρα. Έχουν βέβαια την μεγαλύτερη και την καλύτερη καβάτζα στην περιοχή και ενώ τους ενοχλεί ο πολύς κόσμος, στήνουν πάντα στις πιο γνωστές παραλίες. Λεν πως δεν τους αρέσουν τα βλέμματα γύρω τους, αλλά κάνουν την απογευματινή τους γιόγκα στη μέση της παραλίας. Με λίγα λόγια προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα πάνω τους αλλά είναι άκρως αντικοινωνικοί.

Αυτό βέβαια προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Εκείνο που με ενοχλεί είναι η καπηλεία του χώρου με την ταυτόχρονη έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν μπορείς δηλαδή ρε άνθρωπε να αφήνεις τον άλλον να ψήνεται κάτω από τον ήλιο και εσύ να έχεις καβατζώσει ένα ολόκληρο αλμυρίκι μόνο για να βάζεις από κάτω το ντιτζεριντού σου. Και δεν μπορεί το επιχείρημά σου να είναι το ‘φτου και προ και ήρθα πρώτος’. Και δεν μπορείς γιατί βρίσκεσαι σε «ελεύθερο κάμπινγκ» και μαθέ επιτέλους ότι η ελευθερία διαφέρει από την ασυδοσία.

Η λογική αυτών των ανθρώπων δεν διαφέρει σε τίποτα από την πολιτική των ιδιωτικών παραλίων, των επαύλεων που φτάνουν μέχρι το κύμα και των μπουζουξίδικων που καταπατάν και οικειοποιούνται τον αιγιαλό.

Όσοι επιλέγουμε την ελεύθερη κατασκήνωση πρέπει να γνωρίζουμε ότι εκεί δημιουργούμε μια κοινότητα* προσωρινή μεν, εκούσια δε. Τις κοινότητες αυτές πρέπει να τις διαφυλάξουμε σαν νησίδες ελευθερίας, με απαραίτητη προϋπόθεση την ισότητα των μελών της. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρχουν κατασκηνωτές δυο ταχυτήτων, προνομιούχοι και μη, παλιά και νέα μέλη. Κάθε αντίθετη πρακτική είναι εξουσιαστική (έως φασιστική) και καθορίζεται από τα πρότυπα συμβίωσης των στρατιωτικών μονάδων.

Η διαμονή μας σε μια ελεύθερη κατασκήνωση είναι μια ευκαιρία να απομακρυνθούμε και από τις μορφές αλληλεπίδρασης όπου ο κάθε συμμετέχων επιδιώκει την προώθηση των ατομικών του συμφερόντων. Ο περιορισμός της προσωπικής απόλαυσης χάριν της συλλογικής και η συμβίωση σε ένα ανομοιογενές σύνολο, μπορούν να έχουν διδακτικό χαρακτήρα για όλους μας. Κάποιος που θεώρει ότι είναι κομμάτι αυτής της κουλτούρας των διακοπών, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να προβεί σε καμία θυσία γι’ αυτή θα χαρακτηρίζονταν επιεικώς αντιφατικός. Είναι ένα στοίχημα να πείσουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας ότι οι κοινότητες δεν χρειάζονται ιεραρχίες και απαγορεύσεις για να λειτουργήσουν.

Θεωρώ ότι όσοι θα βρεθούμε σε περιοχές ελεύθερης κατασκήνωσης πρέπει να απομονώσουμε κάθε μορφής εξουσία (που ασκείται και στα άτομα και στο φυσικό περιβάλλον) από αυτές. Τα κοτσαμπασιλίκια, οι ναταβατζίδες του γιαλού και οι περιβαλλοντικά ασυνείδητοι, δεν χωράν στις ελεύθερες παραλίες.

Θα τα πούμε στα ανοιχτά..

(Λευτεριά στο Ρούκουνα)

* Η έννοια της κοινότητας έχει ιστορικά φορτιστεί από ποικίλες θεωρητικές επεξεργασίες και χρησιμοποιείται από το μέσο χρήστη σε μια πληθώρα καταστάσεων και με πολλαπλές σημασίες. Στην παρούσα κατάσταση το κοινωνικό μόρφωμα που δημιουργείται χαρακτηρίζεται από συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ του συνόλου των ανθρώπων που διαβιούν για περιορισμένο χρονικό διάστημα σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, αλλά και αυτών με το φυσικό περιβάλλον.>>
Πηγή

+10000000000000 στο θέμα του Τίγρη . Θα περιγράψω προσωπικό συμβάν , αλλά γενικότερα το θέμα είναι hot . Φοβάμαι μήπως κάποιοι από εδώ , έχουν αυτή τη συμπεριφορά .

Φτάνουμε στην παραλία καμιά10αριά άτομα και βρίσκουμε κάποιες καλές σκιές δίπλα σε μία αξιαγάπητη οικογένεια με 2 πιτσιρίκια . Μας πληροφορούν βέβαια , ότι κοντά στο σημείο που έχουμε φτιάξει το σαλόνι μας , βρισκόταν ένα ζευγάρι , οι οποίοι φύγανε πριν μερικές μέρες και αφήσαν λίγα πράγματα πίσω τους γιατί θα ξαναγυρίσουνε . Θεωρούμε κίνηση καλής διάθεσης να μην στήσουμε εκεί που είχαν τα πράγματα τους , μια και είχαν "πιάσει" το χώρο και βολευόμαστε στα πέριξ . Περνάει μία , δύο τρέις μέρες και δεν εμφανίστηκε κανένας , έφυγε και η οικογένεια από κοντά μας , έ φυσικό κι επόμενο αρχίσαμε να απλωνόμαστε αλλά παρ'όλα αυτά την καβάτζα τους δε την πειράζουμε . Ένα βράδυ λοιπόν που επιστρέφουμε από βραδύνο ταβερνάκι και ποτάκι , βρίσκουμε τους ιδιοκτήτες της καβάτζας στημένους στο μέρος τους , τα πράγματα του σαλονιόυ μας τσουβαλιασμένα σε μια στίβα μαζί με τα γκάζια και τα σκέυη της κουζίνας και ότι άλλο θεωρούσαν ότι είναι μέσα στην ακτίνα της "περιοχής τους" . Ενεκά του ότι κάναμε διακοπές , δεν τον πλακώσαμε στο ξύλο (βλέπεις η αριθμητική υπεροχή σε βάζει σε σκέψεις) αλλά αρκεστήκαμε σε σχόλια του στύλ "μα καλά πόσο μαλάκας είσαι ;" . Την επόμενη μέρα μας τα εξήγησε όλα : έρχεται 15 χρόνια στην παραλία και μένει κάθε χρόνο 1,5 μήνα και με ποιό θράσος του καταλάβαμε την καβάτζα αφού είχε αφήσει και τα πράγματα του εκεί κτλ κτλ κτλ. Καμία επικοινωνία .

Κατά την γνώμη μου , το ελεύθερο camping έχει αυτή τη χαρά , της αυτοργάνωσης του χώρου και της φιλικής συμβίωσης με άγνωστους συν-κατασκηνωτές . Είναι μία από τις λίγες ευκαιρίες που έχουμε για να συμβιώσουμε με ανθρώπους που δεν τους έχουμε επιλέξει και πάντα σε αυτά τα λαχεία είσαι έτοιμος για τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα . Πρέπει να διαφυλάξουμε αυτή τη χαρά .
Λευτεριά στο Ρούκουνα

ΥΓ Το παρακάτω σχόλιο του συντάκτη είναι όλα τα λεφτά

Λάθος μεγάλο ποὺ δὲν τοὺς δείρατε. Τέτοια ζώα μόνο ἔτσι καταλαβαίνουν.

Φίλε Tesla,λάθος μεγάλο θα ήταν αν τους δέρνανε.Έτσι όχι μόνο θα έχαναν το δίκιο τους,όχι μόνο θα έπεφταν στο επίπεδο αυτών των κακομοίριδων,αλλά θα τους έδιναν και αξία από πάνω.Η βία δεν είναι λύση.Το μόνο που αξίζει σε τέτοιου είδους ανθρωπάκια είναι η ΠΕΡΙΦΡΟΝΥΣΗ και ο παραγκωνυσμός.

Ὅπου δὲν πίπτει λόγος πίπτει ῥάβδος.

Χ*στ*κε αὐτὸς ποὺ τὸν περιφρόνησες. Ἡ οὐσία εἶναι ὄτι σὲ ἔδιωξε ἀπὸ κάπου ποὺ δὲν εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ τὸ κάνει.

Φάσκεις και αντιφάσκεις.Από τη στιγμή που μιλάς για δικαιώματα δεν θα έπρεπε να υποστηρίζεις ότι όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος.Η χειροδικία δικαιολογείται ΜΟΝΟ σε περίπτωση αυτοάμυνας και είναι τελείως αντίθετη με το πνεύμα του ελεύθερου κατασκηνωτή.Στο κάτω κάτω της γραφής θα μπορούσαν να τον γράψουν στα "τέτοια" τους,(βλέπε περιφρόνυση) και να μην κουνηθούν από εκεί που βρίσκονταν.

Πές το ὅπως θές. Δικαίωμα στὴν μόνιμη καβάτζα δὲν ἀναγνωρίζω. Δικαίωμα στὸ νὰ στήσει σκηνὴ ὅποιος προλάβει ἀναγνωρίζω. Ἐπίσης, ἀναγνωρίζω ὠς δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ μὴν τὸν διώξει ἀπὸ τὴν θέσι του ὁ παραλιάρχης.

ἀν χρειαστεῖ, τὸ δικαίωμα ὑπερασπίζεται καὶ μὲ χειροδικία.

Δυστυχώς το βλέπεις συχνά αυτό. Οι τύποι αυτοί είναι μισητοί όχι μόνο απο τους κατασκηνωτές αλλα και απο τους επισκέπτες. Εμένα μου έχει τύχει να μην μπορώ να πλησιάσω μία μικρή απομακρυσμένη παραλία γιατι με το που πήγα να πατήσω με κοιτάγανε 6 ζευγάρια μάτια λες και μπήκα στην βεράντα τους.

Ανοχή και απλα περιφρόνηση τέτοιον τυπάδων δεν λύνει το θέμα. Ούτε βέβαια η βία. Μία ενδιάμεση λύση είναι το καλύτερο. Παιδιά δεν ξέρετε τι τρέλα κουβαλάει ο καθένας, μην πάτε για διακοπές και καταλήξετε σε κανα νοσοκομείο.

Ανεξάρτητα απο τα παραπάνω την κοινωνική ανάλυση που κάνει ο αρθρογράφος την θεωρώ το λιγότερο αστεία.

Λευτεριά στην παραλία Κατσούνι (google map this 36°20'39.23" , 25°46'50.45") δίπλα στο Κλεισίδι (έχει λίγο περπάτημα για όποιον θέλει να τους επισκεφτεί), που οι παραλιάρχες μόνο που δεν έχουν χτίσει εξοχικό. Άντε !$@τόγυφτοι... Μια μέρα θα σκάσω με παρέα 20 ατόμων με sleeping bag για κανα 3ήμερο το λιγότερο.

Φίλε RottenLungs δεν ξέρω αν σου έχει τύχει να συναναστραφείς με κάποιο από αυτά τα γελεία άτομα και μάλιστα χειμώνα και εκτός παραλίας.Η δική μου εμπειρία πάντως μου λέει ότι η κοινωνική ανάλυση του αρθρογράφου είναι τουλάχιστον επιτυχημένη και ανταποκρίνεται στο 95% των περιπτώσεων του είδους.

Έστω και να ισχύει αυτό για τα άτομα που έχει γνωρίσει, δεν μου λέει κάτι. Γενικά δεν μου αρέσουν οι γενικολογίες και οι ταμπέλες (αν και καμια φορά μου ξεφεύγουν κι εμένα). Τέσπα, δεν είναι αυτό το θέμα.