Θέλω να μπει το καλοκαίρι. Να σκας από τη ζέστη και να φοράς σαγιονάρες και να μη σε νοιάζει που περπατάς στην πόλη και βρωμίζονται οι πατούσες σου. Να κάθεσαι στη βεράντα όλο το βράδυ και να μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο από το γεγονός ότι επιτέλους δροσίζεσαι. Να ζεις με το όνειρο ότι θα πας επιτέλους διακοπές χωρίς να έχεις αφήσει εκκρεμότητες. Και μέχρι τότε μετράς τις μέρες σαν τον φαντάρο...

Λίγες μέρες πριν τις διακοπές κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Κάμπινγκ δεν έχω κάνει ποτέ, φύση, ελευθερία και λετσοκατάσταση πρώτη φορά θα τη ζήσω! Τι τρέλα κι αυτή! Άλλη μια χρονιά που θα πάρω μαζί μου στη ροζ βαλίτσα μου τα περιττά κιλα που πάλι δεν κατάφερα να χάσω, το βιβλίο που πέρσι δεν τέλειωσα, τις σκέψεις που δεν έγιναν αναμνήσεις αλλά υποθετικά όνειρα. Ε και;

Θα πάω διακοπές επιτέλους, θα στήσουμε σκήνη σε ιδιόκτητο οικόπεδο (μήπως είναι παράνομο?), με το καινούριο σετ τσάντα-παρεό που μου έκανε δώρο η κολλητή μου, θα έχω καινούρια τραγούδια να ακούω αγαπημένα ταξιδιάρικα (must!), καινούρια θέματα να συζητήσω, καινούριο αγαπημένο ποτό (εντάξει παράλληλα με τo Choco-Milkshake, είμαι βαρύ ποτήρι!) και σίγουρα το ωραιότερο στρώμα θαλάσσης για να πλατσουρίζω με τις ώρες!

Σίγουρα με εκνευρίζουν στο ραδιόφωνο οι ατάκες του τύπου "Ακόμη σπίτι είστεεεεεεεε;", γιατί εκτός από τους μαθητές του Δημοτικού κανείς άλλος δεν κάνει διακοπές επί 3 μήνες (τελικά), αλλά, σε λίγες μέρες (ε τι είναι 100 ημέρες?) θα πιάνω Βρασνά fm, οπότε δε θα ακούω τις τσιριχτές φωνές που στέλνουν σε κάθε αλλαγή της ώρας ραδιοφωνικά φιλάκια.

Υπομονή λοιπόν και ο κοκοφοίνικας είναι κοντα... Σχεδόν μπορώ να μυρίσω το Sun Protection στην επιδερμίδα μου και τη μυρωδιά της κρέπας το ξημέρωμα...