Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δυστυχώς θα συμφωνήσω με τους φίλους πιο κάτω στα περισσότερα άσχημα. Είχα την ατυχία φέτος, εξαιτίας κάποιων συγκυριών, τις περισσότερες μέρες μου στην Θάσο να τις περάσω στο Πευκάρι.
Ξεκινώντας από την τοποθεσία του θα σας μεταφέρω αυτό που μας είπε μια Θασίτισα γιαγιά όταν της είπαμε που μένουμε “στου λάκκου”. Ο λάκκος αυτός είναι ένας εν χρήση, κατά τη γνώμη μου, ελαιώνας ο οποίος βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της περιοχής, το αποτέλεσμα πλήρης άπνοια και όπως καταλαβαίνεται στο φετινό καύσωνα αυτό ήταν σοβαρό πρόβλημα.
Η σκίαση σχεδόν ανύπαρκτη, ελάχιστα μέρη που δεν είχαν κοντά ελιές, τους επιτράπηκε να έχουν άλλα δέντρα που προσφέρουν σκιά (κυρίως πεύκα και μικρές ακακίες). Ο λόγος από ότι έμαθα και υποθέτω είναι ότι οι ελιές θέλουν πολύ ήλιο, οπότε όπου ελιά έβλεπες τσεκουρωμένα πεύκα, καχεκτικές ακακίες και κυπαρίσσια;;;;;!!! Οι ελιές όμως κλαδεμένες και περιποιημένες μην χαθεί και το τοπικό προϊόν.
Μία ταβέρνα μέσα στο κάμπινγκ η οποία δούλευε το φούρνο μικροκυμάτων σε πολλά από τα μαγειρευτά, κάτι το οποίο είδα την πρώτη μου μέρα όταν ακολούθησα την πινακίδα του Μίνι Μάρκετ 'Ανοιχτό 8πμ με 9μμ αν είναι κλειστό ρωτήστε στο εστιατόριο'. Το Μίνι Μάρκετ σχεδόν ανύπαρκτο με ελάχιστα είδη και απίστευτα φουσκωμένες τιμές στα οπωρολαχανικά (τομάτα και ευρώ σχεδόν).
Υπήρχαν σχεδιασμένοι χώροι για πάρκινγκ που ελαφρώς στις αρχές Αυγούστου ακολουθούνταν αλλά μετά από λίγες ημέρες εξαιτίας του τεράστιου αριθμού κατασκηνωτών και αυτοκινήτων ο καθένας το έβαζε όπου και όπως ήθελε. Η είσοδος των οχημάτων απαγορευόταν μετά τις 11μμ αλλά είδα, προς έκπληξή μου, αρκετές εξαιρέσεις να γίνονται και για αυτοκίνητα και για μηχανές.
Οι τουαλέτες (με άσχημο εξαερισμό και πολύ σκοτεινές και υγρές) ήταν σε οριακά μέτρια κατάσταση τις πρώτες ημέρες αλλά με τον ερχομό του ορειβατικού συλλόγου Δράμας (κάπου 60 άτομα) σε ένα ήδη γεμάτο κάμπινγκ η κατάσταση έγινε ανυπόφορη. Μονίμως λάσπες και χώματα παντού (και στις λεκάνες) άπλυτα παρατημένα εσώρουχα, βουλωμένοι νεροχύτες και περιστασιακά (θα με συγχωρέσετε για την γραφικότητα αυτών που θα ακολουθήσουν) ξερατά στις τουαλέτες, αίμα περιόδου (από ότι είπαν οι γυναίκες τις παρέας) στο πάτωμα, και περιττώματα στους τοίχους. Οι δύο άνθρωποι που καθάριζαν έκαναν έναν αδιάκοπο αγώνα να διατηρήσουν μια τάξη αλλά μάταια, ο αριθμός κατασκηνωτών είχε υπερβεί κατά πολύ τα όρια. Όταν παραπονέθηκα στη ρεσεψιόν μου είπαν ότι έπρεπε να είχα έρθει Ιούλιο.
Οι ντουζιέρες (επίσης σκοτεινές και σε άμεση ανάγκη για ανακαίνιση) είχαν ζεστό νερό είτε νωρίς (πριν αδειάσουν οι ηλιακοί) είτε αργά όταν δούλευαν οι καυστήρες (υποθέτω με χρονοδιακόπτη).
Στην ρεσεψιόν ήταν αρκετά ευγενικοί την πρώτη μέρα, αλλά αν κάθε παράπονο πήγαινε στον βρόντο. Πρώτης σημασίας το κέρδος και χίλιοι καλοί χωράνε.

Το μόνο θετικό του ότι είναι κοντά στον Ποτό (πας άνετα με τα πόδια) και σχετικά κοντά στα Λιμενάρια (3χλμ νομίζω). Οπότε έχει πολλές ταβέρνες και πολλά μπαράκια με εύκολη πρόσβαση.

Δεν έφυγα επειδή κάποιοι τις παρέας έπρεπε, για επαγγελματικούς λόγους, να βρίσκονται στην περιοχή. Δε το συνιστώ όμως σε κανέναν ούτε Ιούλιο.