Πριν απο 6-7 χρόνια θέλησα κι εγώ να πάω Λευκάδα. Το να μείνω σε camping κι όχι σε δωμάτιο, είναι επιλογή χρόνων και δεν το διαπραγματεύομαι. Μιας κι έχω όμως μικρά παιδιά, το να είναι το camping δίπλα στη θάλασσα χωρίς δρόμο ενδιάμεσα, είναι must για λόγους ασφαλείας. Ψάχνοντας στους διάφορους οδηγούς και στο internet για camping, το μόνο που βρήκα που να πληροι την προϋπόθεση αυτή, ήταν αυτό του Πόρου. Τουλάχιστον έτσι με βεβαίωσαν τηλεφωνικά. Ξεκίνησα λοιπόν, από Αθήνα, με τροχόσπιτο (9 ώρες δρόμος μέσα στη ζέστη, δηλαδή) κι όταν έφτασα αυτό που είδα με έβγαλε από τα ρούχα μου! Το camping πολύ συμπαθητικό και με τη μία και μοναδική ματιά που του έριξα φάνηκε καλά οργανωμένο, αλλά για να πας στην παραλία, έπρεπε να περάσεις ένα μεγάλο χωράφι με πανυψηλες καλαμιές δεξιά-αριστερα. Όταν τελείωναν (επιτέλους) οι καλαμιές, έβγαινες σε ένα χωματόδρομο, όπου υπηρχαν αναρίθμητα αυτοκίνητα, και τελικά η παραλία, με beach-bar με πολύ δυνατή μουσική, στημένες ζυγισμένες-στοιχισμένες ομπρέλες και ξαπλώστρες(που προφανώς έπρεπε να νοικιάσεις, αλλιώς θα έπρεπε να πας σαν το φτωχό συγγενή στις άκρες της παραλίας, μετά το σχετικό ποδαρόδρομο) κι ένας χαμός από κόσμο. Έτσι, είπα no thanks κι έστριψα όπως ήμουν... Κρίμα, γιατί η παραλία φαινόταν πολύ λαχταριστή!