Ελεύθερη κατασκήνωση, ανελεύθερες σχέσεις;
Γράφει ο Γιάννης Η. Χάρης

Ελεύθερη κατασκήνωση, ανελεύθερες σχέσεις; Πόπο μεγάλος λόγος, τρομάζω και που τον γράφω, άσε όταν σκέφτομαι και κάποιους φίλους που περιστασιακά αλλά με μέγιστη ηδονή επιδίδονται στο σπορ
Ελεύθερη κατασκήνωση, ανελεύθερες σχέσεις; Και μετριάζει τάχα τον μεγάλο λόγο το κόμμα αντί για το ίσον, κι αυτό το κουτοπόνηρο ερωτηματικό στο τέλος; Ας είμαστε ειλικρινείς: καθόλου. Έγραψα ωστόσο αυτό ακριβώς που εισπράττω προσωπικά, όπως και προσωπικά με ενδιαφέρει να το προσεγγίσω το ζήτημα, από μια ας πούμε ιδιαίτερη πλευρά, πέρα από θέματα απαγορεύσεων, προστασίας του περιβάλλοντος κτλ.

Εν πάση περιπτώσει, ας αποσύρω για την ώρα τον χαρακτηρισμό «ανελεύθερες», με την υπερβολή ή τον μελοδραματισμό του, κι ας δούμε τον κατά τη γνώμη μου αναντίλεκτο: «ανισότιμες», «άνισες σχέσεις».

Και πού ή ποια η ανισότητα; Πολύ απλά: όταν εσύ χτίζεις σπίτι στην παραλία, και στην καλύτερη εννοείται θέση, κι εγώ ή δεν έχω να σταθώ ή πάντως μοιάζω στανικά φιλοξενούμενός σου, κάποτε μετά βίας ανεκτός-είτε είναι αντικειμενικό αυτό το τελευταίο είτε απλούστατα αίσθησή μου.

«Χτίζεις σπίτι»; Άλλη υπερβολή, αυτός κι αν είναι μεγάλος λόγος! Ωραία, για στήσιμο σκηνής βεβαίως μιλάμε, όμως οι αναλογίες, στις συγκεκριμένες συνθήκες, είναι οπωσδήποτε υπαρκτές, ισχύουν απολύτως. Δηλαδή, εντάξει, δεν υπάρχει μονιμότητα, υπάρχει ωστόσο ημιμονιμότητα, κάτι πολύ περισσότερο από το απλώς περιστασιακό δικό μου, το πάω στη θάλασσα για μια βόλτα, για ένα μπάνιο, για λίγη ώρα, για μερικές ώρες, μισή μέρα το πολύ. Αυτήν όμως τη λίγη ώρα, κάποιος δεν έχει απλώς προηγηθεί, κάτι απολύτως φυσικό και αναπόφευκτο, πάντοτε και παντού, δεν έχει λέω απλώς προηγηθεί και πιάσει ευλογότατα την προνομιακή θέση, αλλά τη θέση αυτή την έχει κιόλας «περιφράξει», μεταφορικά μιλάω, κι έχει υψώσει και σημαία, με θυρεό ορατό, περίβλεπτο, και με όρους χρησικτησίας: θα είναι εκεί πριν από τη δική μου βόλτα, άγνωστο πόσο πριν, κι αυτό το άγνωστο επιτείνει ίσα ίσα το χαρακτήρα τής οιονεί μονιμότητας· θα είναι εκεί κατά τη διάρκεια της δικής μου βόλτας, είτε «φυσικά» παρών είτε απών, αλλά με τη θέση πάντοτε κατειλημμένη· και φυσικά θα είναι και μετά, άγνωστο πάλι πόσο.

Μικρογραφία, οπωσδήποτε, όμως σχέσεις και πραγματικότητα ιδιοκτησίας δημιουργούνται αυτομάτως, και ανεξάρτητα, πρέπει να το τονίσω αυτό, από τις προθέσεις του κατασκηνωτή, ανεξάρτητα κι από το αν έχει απλώσει γύρω τριγύρω τραπεζοκαθίσματα, ντουζιέρες, ψησταριές, ή είναι άκρως διακριτικός και μετρημένος. Μια σκέτη σκηνή σε μια ερημική ή άλλη παραλία είναι για τον κάθε «καινούριο» σήμα ιδιοκτησίας από μόνη της. Στη μικροκλίμακα πάντοτε αυτή, η σκηνή είναι ό,τι ένα χτισμένο σπίτι: ακυρώνεται αυτομάτως η έννοια της ερημικής παραλίας όπου έφτασες περιχαρής εσύ, και στην όποια διάρκεια της επίσκεψής σου ακυρώνεται και η όποια αίσθηση ιδιωτικότητας.

Εδώ, προσοχή. Μια απόμακρη, ερημική κτλ. παραλία θα είναι πάντοτε απόμακρη και ερημική, ακόμα κι αν, όταν φτάσεις, υπάρχει ήδη κάποιος άλλος, κάποιοι άλλοι εκεί, και φυσικά ακόμα και αν ακολουθήσουν έπειτα και άλλοι. Θα είστε όλοι εκεί, μαζί και χώρια, στην ίδια παραλία, αλλάμε ίσους όρους: περιπατητές, κολυμβητές, εκδρομείς ή ό,τι άλλο. Το σπίτι, η σκηνή, το οτιδήποτε χτιστό ή μονιμότερα στημένο, δημιουργεί, υποβάλλει, επιβάλλειόρους ανισότητας.

Η αναντίλεκτη φυσιολατρία του άλλου

Ξανά: Φτάνεις στην απόμακρη ή σε όποια ακτή, αλλά νά ένα σπίτι, ή ευτυχώς, καλύτερα, μια σκηνή, και, ακόμα ευτυχέστερα και καλύτερα, κλειστό το σπίτι, ή κλειστή η σκηνή: κανείς δεν είναι εκεί· όμως ήταν· μπορεί και τώρα να είναι, μέσα π.χ. να κοιμάται, ή πάλι να σε βλέπει (τρομαχτικό!), ή και να σε ακούει· και θα είναι, δηλαδή θα ξεμυτίσει ή θα επιστρέψει, ανά πάσα στιγμή. Παναπεί δεν είσαι μόνος. Και κατά κάποιον τρόπο βρίσκεσαι σε κατοικημένη περιοχή. Και τότε, μήπως ενοχλείς κι αποπάνω; μην τον ξυπνήσεις; Το σίγουρο είναι πως δεν είσαι πλέον χαλαρός, δεν θα τραγουδήσεις λ.χ., δεν θα φωνάξεις, δεν θα παίξεις με την παρέα σου· δεν θα μείνεις μόνος, σιωπηλός, στη φύση, με την αίσθηση, με την απόλαυση πως είσαι μόνος, σιωπηλός, στη φύση.

Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους ρυπαντές και περιβαλλοντοκτόνους, που πάντως δεν μπορώ να αμφισβητήσω απριόρι τη φυσιολατρία τους, όπως κι αν την εννοούν· ούτε στους κατασκηνωτές με τα απλωμένα συμπράγκαλα και την πλήρη οικοσκευή, που κι αυτών, ακόμα περισσότερο, δεν θα αμφισβητήσω τη φυσιολατρία τους. Έχω κατά νου, όπως είπα, φίλους με πραγματική οικολογική συνείδηση, έχω επίσης δει, και έχω μάλιστα από μιαν άποψη ζηλέψει, πολλούς άγνωστους άλλους. Όμως, στην πράξη, η αναντίλεκτη φυσιολατρία του άλλου καταργεί, ακυρώνει τη δική μου-και δεν είναι, όπως ελπίζω φάνηκε, θέμα απλώς αντίληψης ή άποψης για τη φυσιολατρία.

Είπα «στην πράξη», αλλά μ΄ ένα θεωρητικό σχήμα.

Στην πράξη πράξη, και στην πιο κοινή πραγματικότητα, η ανισότητα δεν γίνεται να είναι πιο απτή: μία σκηνή δύο ατόμων καταλαμβάνει χώρο πολλαπλάσιο των δύο. Μετρήστε μόνοι σας: κάτω απ΄ το δέντρο, ο χώρος που πιάνει η ίδια η σκηνή, έπειτα ο πλαϊνός και ο λίγο παραπέρα χώρος, όπου αποκλείεται να απλώσετε τη δική σας ταπεινή ψαθοπετσέτα, ο πίσω και ο μπροστά, εννοείται, συν ο χώρος που πιάνουν οι πετσέτες των ίδιων δύο στον ήλιο, όπου θα κάτσουν, φυσικά, κάποια στιγμή.

Συντριπτική, νομίζω, η αριθμητική.

giorgos_bek έχεις απόλυτο δίκιο είναι θέμα για συζήτηση.

Οι υπερβολές που δίνονται μέσα από αυτό το κείμενο με ποιητική, θα έλεγα, διάθεση (για να χρυσωθεί κάπως το χάπι) είναι αρκετές και η διάθεση του εν λόγω συγγραφέα επίσης προφανής.

Για να δω αν έχω καταλάβει σωστά (διότι φημίζομαι για την ανοησία μου) . Ενοχλεί όποιος αποφασίζει ότι η διαμονή στην φύση του αρέσει και την κάνει με μία σκηνή δύο ατόμων (που φυσικά καταλαμβάνει περισσότερο χώρο από δύο καθιστά άτομα σε παράταξη - μήπως και σε αριθμημένες θέσεις). Ενοχλεί επειδή πιάνει πολύ χώρο, ενοχλεί επειδή μπορεί να σε παρακολουθεί ο ιδιοκτήτης της σκηνής(διότι όλοι οι φυσιολάτρες αισθάνονται μια έντονη ανησυχία ότι τους παρακολουθούν όταν βλέπουν μια άδεια σκηνή) ενοχλεί επειδή χαλάει την αισθητική του χώρου (εδώ με τα τσαντίρια να κάτσουμε).

Αναρωτιέμαι ο εν λόγω κύριος ενοχλείται από την αισθητική που παρουσιάζουν τα τερατουργήματα – ξενοδοχεία πίσω από το δασάκι ή δίπλα στην παραλία με την πισίνα που άσκοπα καταναλώνει νερό κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ενοχλείτε από τους μεταλλικούς στόλους των αυτοκινήτων δίπλα στην παραλία ή στο δάσος. Ενοχλείτε από τα μπαράκια που με την άδεια και την ευλογία των δήμων κλείνουν την παραλία με ξαπλώστρες και ομπρέλες όχι ημιμόνιμης αλλά μόνιμης εγκατάστασης.

Συγνώμη ξέχασα, ο ανόητος, οι σκηνές είναι που του στερούν την ησυχία και του κλείνουν το χώρο.

Ενοχλείται μήπως από τις ιδιόκτητες μαρίνες που κλείνουν τις παραλίες από τις καντίνες που μολύνουν τις παραλίες και με τις ημιμόνιμες εγκαταστάσεις τους περιορίζουν τον χώρο για όλους. Μήπως αισθάνεται κάποια όχληση με την ηχορύπανση των beach bars ή τον υπόγειο φωτισμό τους σε κάποια σημεία. Φαντάζομαι όχι απλά τα πουλιά, τα ζώα και τα ψάρια έχουν πρόβλημα αλλά μπροστά στην φυσιολατρική μας απόλαυση ποιος νοιάζεται για κάποια ζώα θα βρουν άλλο μέρος να μείνουν.

Ζητάω ταπεινά συγνώμη αν ενόχλησα με τη σκηνή μου αυτούς τους φυσιολάτρες κάνοντας ελεύθερο. Την επόμενη φορά θα μπω και εγώ στο κοπάδι των αυτοκινήτων να πάω στα ξενοδοχεία με πισίνα και αν έχω φυσιολατρική διάθεση θα πεταχτώ σε μια παραλία κοντά με το SUV μου να κάτσω σε κανένα μπαράκι να απολαύσω τη φύση ακούγοντας Πλούταρχο και Βανδή (δεν έχω τίποτα με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες απλά είναι τα πρώτα ονόματα που μου ήρθαν). Α, και το απόγευμα θα πάω έναν περίπατο στο δάσος σε εκείνη την ταβέρνα με το μεγάλο πάρκινγκ και την παιδική χαρά να κάτσω κάτω από το πλατάνι να φάω κάτι μιας και ο ιδιοκτήτης έβαλε καρφιά για τα πουλιά και δεν θα κουτσουλίσουν το τραπέζι μου.

Αχ τη ωραία είναι η φύση. Αν δεν είχε και αυτούς τους τσαντιράδες να μας χαλάνε την όλη εικόνα...

Προσωπικα μου φαινεται οτι το ιδιο το αρθρο βγαζει μια ''ανισοτιμια''.Τονιζει τοσο πολυ τις ισως αδικες σχεσεις που υπαρχουν στο καμπινγκ γατζομενος απο το ποιος θα εχει πιασει τη καλη θεση στην παραλια που ανακαλυψε..Μαλιστα θελει να αποδειξει ποσο προσκολλημενοι μενουν οι υποτιθεμενοι ''ελευθεροι'' κατασκηνωτες στο αισθημα της ιδιοκτησιας.Οποιος πιασει την καλη σκια δηλαδη του στερει την ελευθερια του..Οπως και οποιος πιασει την καλη θεση στο λεοφωρειο φανταζομαι η κατι αναλογο...

Γενικως η συλλογιστικη του μπαζει απο παντου και προσπαθει με περιπαιχτικο τροπο να ''την πει'' σε ολους αυτους που επιλεγουν να πανε διαφορετικες διακοπες..Δεν λεω ισως σε καποιες περιπτωσεις(πχ στις σκηνες τσαντηρια μεσα στο δασος,ή στις πολυημερες διακοπες σε ενα μερος που παλι σημαινει το ιδιο) να συμφωνω μαζι του αλλα απο εκει και περα....

Πρώτον: Βρήκα άνθρωπο που να γκρινιάζει πιο πολύ κι από μένα!

Δεύτερον: Γιατί να είσαι μόνος σου στην παραλία? Αν θες να είσαι μόνος σου μείνε σπίτι σου, ρε αδερφέ.

Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι υπέρ της κατάληψης της παραλίας από σμήνη κατασκηνωτών που θεωρούν ότι το ελεύθερο σημαίνει κάνω ότι θέλω και αδιαφορώ για τους γύρω μου και το περιβάλλον. ΝΑΙ στο ελεύθερο αλλά με σεβασμό και για τους γύρω αλλά και για την φύση.

Αλλά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται είναι χαρακτηριστικά της διάθεσης αυτού που το έγραψε και έχει να κάνει με την ιδέα της ιδιοκτησίας έστω και της κοινής. Δηλαδή 'η φύση και η παραλία μου ανήκει (και εμένα) αλλά με τον τρόπο που θέλω εγώ να την βλέπω και να την απολαμβάνω όσοι διαφωνούνε μου καταπατούν τα δικαιώματά μου αλλά όσοι συμφωνούν είναι εντάξει ασχέτως αν καταπατούν τα δικαιώματα όλων των άλλων'. Κλασσική λογική ιδιοκτησίας της φύσης.

Αναρωτιέμαι αν σκέφτηκαν ποτέ ότι όλοι είμαστε περαστικοί από αυτόν τον πλανήτη και αν μη τι άλλο το δάνειο που μας κάνει η φύση πρέπει να το επιστρέψουμε αν όχι με τόκο (βελτιώνοντας το φυσικό περιβάλλον) έστω και άτοκα απλά συντηρώντας αυτά που βρήκαμε.